Kodeks cywilny zastrzega przy tym, że prawo banku do wypowiedzenia umowy może opierać się wyłącznie na ważnych powodach. Regulacją tą wprowadza się częściowy przymus kontraktowy po stronie banku, który a contrario bez ważnych powodów umowy wypowiedzieć nie może. Postanowienie kodeksowe jest bezwzględnie obowiązujące, co oznacza, że nie może być zmodyfikowane treścią umowy.
Postanowienia Kodeksu cywilnego w odniesieniu do rachunków prowadzonych przez bank precyzowane są ustawą – Prawo bankowe. Jeżeli rachunek ten jest jednocześnie rachunkiem płatniczym, a więc służy do wykonywania transakcji płatniczych, zastosowanie znajdą przepisy ustawy o usługach płatniczych. Obie ustawy przewidują dodatkowe wymogi stawiane treści łączącego strony stosunku prawnego. W odniesieniu do zasad jego rozwiązania prawo bankowe przewiduje, że umowa rachunku bankowego powinna w szczególności określać przesłanki i tryb jej rozwiązania (art. 52 ust. 2 pkt 9 prawa bankowego). Wśród przesłanek do rozwiązania umowy o prowadzenie rachunku bankowego należy szukać właśnie rzeczonych ważnych powodów, w razie zaistnienia których bank będzie uprawniony do złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Z kolei zgodnie z ustawą o usługach płatniczych, regulującą zasady i tryb zawierania umowy ramowej zawierającej również postanowienia w zakresie prowadzenia rachunku płatniczego, dostawca może wypowiedzieć umowę ramową zawartą na czas nieokreślony z co najmniej dwumiesięcznym wypowiedzeniem. Zasada ta jednak ze względu na treść Kodeksu cywilnego nie znajdzie zastosowania, jeżeli dostawcą jest bank – w takim przypadku prowadzony rachunek płatniczy jest jednocześnie rachunkiem bankowym.
Konstrukcja art. 730 Kodeksu cywilnego przewiduje zatem konieczność zaistnienia i udowodnienia przez bank ważnych powodów leżących u podstaw złożonego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Jeżeli wskazane przez bank przesłanki nie stanowią ważnego powodu, takie wypowiedzenie jest bezskuteczne. W praktyce umowy rachunku bankowego są tak konstruowane, że wprost określają przyczyny uważane przez bank za ważne. W odniesieniu do rachunków bankowych, niepełniących jednak jednocześnie funkcji rachunku płatniczego (ze względu na wyłączenie ustawowe z art. 52. ust. 4), wymóg wskazania ważnych powodów wynika z ustawy i statuuje go art. 52 ust. 2 pkt 9 prawa bankowego. W przypadku relacji z konsumentem (B2C) brak wskazania w umowie ważnych powodów był uznawany za niedozwoloną klauzulę umowną.
W konsekwencji, zgodnie z przepisami ogólnymi Kodeksu cywilnego, taka czynność prawna (złożenie oświadczenia o wypowiedzeniu umowy bez ważnego powodu), jako czynność prawna sprzeczna z ustawą, będzie czynnością nieważną. Nieważność będzie przejawiać się w tym, że nie wywoła zamierzonych przez bank skutków prawnych złożonego oświadczenia. Nie będzie ona przy tym wywoływać skutków prawnych z mocy prawa, bez konieczności podejmowania żadnych działań w kierunku stwierdzenia jej nieważności, od początku i nieodwracalnie. Nie wyklucza to oczywiście możliwości ponownego złożenia oświadczenia woli, które pozbawione będzie wad prawnych skutkujących nieważnością i wywoła skutek w postaci rozwiązania rachunku bankowego. Niezależnie od tego podmiot mający interes prawny w zakresie ustalenia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego może żądać takiego ustalenia przez sąd na podstawie art. 189 kpc.
