Debata dotycząca zielonej transformacji niekiedy przedstawiana jest w binarny, zero-jedynkowy sposób: można wybrać rozwój albo ochronę środowiska. Tej logice staje naprzeciw ONZ, którego raport „Climate Change 2022: Mitigation of Climate Change” zidentyfikował 18 gospodarek, które osiągnęły stały i znaczący spadek emisji gazów cieplarnianych w latach 2010-2019. Pomimo tego, większość z nich utrzymała wzrost gospodarczy, który w niektórych przypadkach doprowadził do wzrostu PKB do 20-30 proc. w ciągu zeszłej dekady.
ONZ odmówił podania nazw państw znajdujących się na liście, jako że w niektórych przypadkach eksperci mieli dostęp tylko do danych emisji CO2, a nie całkowitych emisji gazów cieplarnianych. Z pomocą przyszli analitycy AP News, którzy zidentyfikowali 19 państw spełniających kryteria zmniejszenia całkowitych emisji gazów cieplarnianych w latach 2010-2019. To Polska, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Niemcy, Japonia, Włochy, Ukraina, Francja, Hiszpania, Grecja, Holandia, Meksyk, Finlandia, Singapur, Dania, Czechy, Belgia, Rumunia i Szwecja. Z tych 19 gospodarek, tylko cztery (Grecja, Włochy, Japonia i Hiszpania) miały w 2019 r. PKB mniejsze niż w 2010 r.
Autorzy raportu przeprowadzili także analizę wpływu programów redukcji emisji na wzrost światowego PKB. Według prof. Michaela Grubba, jednego z autorów raportu ONZ, w każdym scenariuszu radykalności cięć emisji wzrost światowego PKB do 2050 r. wyniósł co najmniej 96 proc. W przypadku mniej agresywnej polityki klimatycznej wzrost światowego PKB ma wynieść ponad 100 proc.
Za największe czynniki sukcesu wcześniej wspomnianych gospodarek autorzy raportu wyznaczyli rozpowszechnienie energii ze źródeł odnawialnych, zwiększenie wydajności energetycznej produktów oraz redukcję konsumpcji energii.
Inger Andersen, dyrektora wykonawcza Programu Środowiskowego ONZ, wyraziła się optymistycznie o roli liderów w cięciu emisji: „Te 18 państw, które zbalansowały redukcję emisji i wzrost gospodarczy, są przykładem dla całego świata. Jednak, wszystkie rozwinięte państwa mają historyczny obowiązek uczestnictwa w programach ochrony środowiska – czy w odniesieniu do postanowień paryskich, czy też transferu technologii chroniących środowisko do rozwijających się państw”.
