Rynek surowców coraz mocniej zależy od decyzji politycznych

Pytania do Kamila Sobolewskiego, zarządzającego w Skarbcu TFI

Od marca zarządza pan funduszem Skarbiec Rynków Surowcowych. Jakie surowce ma ta strategia w portfelu?

Benchmarkiem dla tego funduszu jest indeks CRB, w którym najpopularniejsze wśród inwestorów surowce, czyli złoto i ropa naftowa, stanowią odpowiednio nieco ponad 20 proc. i ok. 6 proc. składu. Cała reszta to surowce tzw. inne, które nieco umykają uwadze inwestorów. W podziale na grupy surowce energetyczne (głównie ropa i gaz) to nieco mniej niż jedna trzecia portfela, natomiast największą część zajmują surowce rolne (około 37 proc.). Poza tym w indeksie CRB mamy inne metale szlachetne oraz przemysłowe. Kiedy zacząłem współzarządzać funduszem Skarbiec Rynków Surowcowych, podjęliśmy decyzję, by unikać znacznych odchyleń od benchmarku, aby ograniczyć zmienność wyceny względem niego.

Oferta funduszy surowców krajowych TFI jest dość wąska. Czy ostatnie zwyżki surowców wzmogły zainteresowanie tego typu funduszami?

Krajowe fundusze surowców nie są homogeniczne, odnoszą się do bardzo różnych indeksów i klas aktywów. My skupiamy się np. na pośrednich inwestycjach w rynek surowców za pośrednictwem ETF-ów. Są z kolei fundusze, które inwestują w surowce bezpośrednio, oraz takie, które w portfelu mają np. akcje spółek wydobywczych. Z opinii, jakie zebrałem, wynika, że klienci poszukują raczej prostej ekspozycji na rynek surowców niż funduszu, który agresywnie będzie się starał z tym rynkiem wygrywać.

Sam rynek surowców jest w dziesięcioletnim trendzie spadkowym, więc dziś ta klasa aktywów nie jest popularna wśród klientów. Można z tego wysnuć dwa wnioski. Z jednej strony mogło dojść do strukturalnej zmiany, w wyniku której ta klasa aktywów straciła na atrakcyjności. Z drugiej – po dłuższym okresie zapomnienia surowce mogą pokazać pazur. Naszym celem jest, aby klienci mieli możliwość ekspozycji na szeroki rynek surowców niekoniecznie za pośrednictwem akcji spółek.

Jak może się pan odnieść do twierdzenia, że złoto przestało być postrzegane przez inwestorów jako bezpieczna przystań, a jego miejsce zajęły obligacje Stanów Zjednoczonych?

Złoto miało swoje pięć minut w okresie kryzysu zaufania do szeroko pojętego systemu finansowego, w szczególności w Europie. Rekordy, które wówczas ustanowiło, nie zostały już później osiągnięte. W ostatnim roku zyskało jednak kilkanaście procent, co jest dość istotnym wzrostem wartości. Ja patrzę na złoto z perspektywy posunięć głównych banków centralnych, które obniżając stopy procentowe, powodują spadek atrakcyjności waluty i pośrednio wzrost ceny złota. Dodatkowo warto zwrócić uwagę na popyt na złoto ze strony innych banków centralnych, m.in. Chin, Rosji, a w ostatnim czasie też Polski. Polska oczywiście nie jest istotnym graczem na rynku złota, jednak jest to ciekawy przykład kraju, który nie musi się obawiać sankcji ze strony USA, a mimo to zwiększa rezerwy złota. Analizując cenę metalu, warto też pamiętać, że dotarcie w okolice 1500 dol. za uncję uruchomi duże moce produkcyjne, co jest szczególnie istotne dla posiadających akcje spółek wydobywczych.

Nie ma pan wrażenia, że to, co dzieje się na rynku surowców, w coraz większym stopniu zależy od geopolityki?

Rzeczywiście. Rynki surowców w dobie nowej ery protekcjonizmu przestają regulować jedynie popyt i podaż na poszczególne grupy. W coraz większym stopniu sytuacja zależy od ceł czy barier importowych i eksportowych, w wyniku których ceny surowców w poszczególnych regionach mogą się coraz mocniej różnić. Różnice geograficzne to też kwestia ograniczeń transportowych, co widać np. na rynku gazu. PAAN