- Kuponowe albo dyskontowe. Obligacje dyskontowe (zerokuponowe) nie są oprocentowane. Zysk inwestora stanowi różnica pomiędzy ceną emisyjną i kwotą wykupu. Konstrukcję tę stosuje się najczęściej w przypadku obligacji o krótkich terminach zapadalności. Z kolei posiadacze obligacji oprocentowanych otrzymują okresowe odsetki, najczęściej co trzy lub sześć miesięcy. Oprocentowanie może być stałe lub zmienne.
- Na okaziciela albo imienne. Obrót obligacjami imiennymi może być ograniczony i jest to jedyny powód, dla którego emitent może się zdecydować na tę formę obligacji – jeśli chce zapewnić sobie kontrolę nad tym, kto stanie się obligatariuszem.
- Mające postać dokumentu albo zdematerializowane. Ze względu na bezpieczeństwo i wygodę obrotu obligacje zdematerializowane praktycznie wyparły te, które mają formę dokumentu.
- Zamienne na akcje, partycypacyjne i z prawem pierwszeństwa. To instrumenty hybrydowe, mające niektóre cechy papierów o charakterze udziałowym. Rzadko spotykane w Polsce.
- Przychodowe. Stanowią wyłom w ogólnej zasadzie, że za zobowiązania z tytułu obligacji emitent odpowiada całym swoim majątkiem.
