Prywatna alternatywa dla unijnych funduszy

Prezes UniCreditu zaproponował, aby duże banki dobrowolnie złożyły się na fundusz ratunkowy, który w kryzysowych sytuacjach pomoże słabszym instytucjom

Kilka dużych europejskich banków prowadzi rozmowy w sprawie utworzenia prywatnego funduszu ratunkowego, który pomagałby gasić kryzysy finansowe w zalążku. Propozycję taką jako alternatywę dla unijnych planów stabilizacji sektora finansowego promuje Alessandro Profumo, prezes włoskiego banku UniCredit (notowanego też na GPW).

[srodtytul]Fundusz z dźwignią[/srodtytul]

Profumo swoją koncepcję przedstawił na łamach poniedziałkowego „Financial Timesa”. Fundusz ratunkowy miałby powstać z dobrowolnych składek czołowych (np. 20 największych) transgranicznych kredytodawców europejskich. W ten sposób w ciągu kilku lat uzbierałoby się około 20 mld euro (81,5 mld zł). Zdaniem Profumo dodatkowe środki mogłyby zapewnić z pobudek ekonomicznych krajowe bankowe fundusze gwarancyjne.

Pieniądze z funduszu byłyby wykorzystywane do gwarantowania emisji papierów dłużnych przez banki, które są w dobrej kondycji, lecz z powodu zawirowań na rynkach finansowych mają problemy z pozyskaniem kapitału. O tym, które instytucje kwalifikowałyby się do uzyskania wsparcia, decydowałyby władze unijne. – Gdyby fundusz zapewnił 5 mld euro gwarancji, bank mógłby zgromadzić na rynkach do 50 mld euro – twierdzi prezes UniCreditu.

[srodtytul]Chybione pomysły KE[/srodtytul]

– Pomysł ten zasadniczo polega na dzieleniu się ewentualnymi stratami przez sektor bankowy. To w pewnym sensie środek znieczulający, a nie lekarstwo – komentuje w rozmowie z „Parkietem” propozycję Profumo badacz Centrum Badań nad Polityką Europejską (CEPS) Diego Valiante. Według niego najsłabszym punktem tej koncepcji jest wchodząca w grę kwota. – Biorąc pod uwagę wielkość europejskich banków, 20 mld euro to tylko kropla w morzu – wskazuje Valiante.

Prezes włoskiego banku jest jednak przekonany, że fundusz nie musi wcale być duży. – Możliwość jego wykorzystania przez władze do ustabilizowania jednego lub kilku chwiejących się banków mogłaby uspokoić rynki, że kryzys da się opanować we wczesnym stadium – tłumaczy.

Według niego chybionym pomysłem jest podatek od banków, którego przychody zasilałyby fundusz pozwalający na pokrycie całkowitych kosztów przyszłych kryzysów bankowych. Jak oszacował Międzynarodowy Fundusz Walutowy w tym celu należałoby zgromadzić środki równoważne około 2 – 4 proc. europejskiego PKB. Zdaniem Profumo obarczenie sektora bankowego takimi kosztami spowolniłoby tempo wzrostu gospodarczego. Ponadto rozwiązanie to byłoby dla banków formą ubezpieczenia od ewentualnych problemów, co rodziłoby pokusę nadużycia (banki uważałyby, że przysługuje im prawo do rządowego wsparcia, co zachęcałoby je do podejmowania ryzyka).

Krytykując podatek od banków, Profumo nawiązał do propozycji przedstawionej pod koniec maja przez Komisję Europejską. Zakłada ona, że z daniny tej sfinansowana byłaby unijna sieć funduszy likwidacyjnych. KE argumentuje, że pokusa nadużycia nie pojawiałaby się, ponieważ pieniądze te nie mogłyby służyć do ratowania banków, tylko do finansowania procesów upadłościowych banków, aby nie miały one gwałtownego przebiegu i nie groziły destabilizacją całego systemu finansowego.