FIZ-y obligacji korporacyjnych dobrze wypadają w „spokojnych czasach”

Już na pierwszy rzut oka widać, że zarządzający funduszami zamkniętymi potrafią wykorzystać przewagę nad konkurencją z otwartych funduszy, która polega przede wszystkim na braku konieczności utrzymywania puchatej poduszki płynnościowej. To konieczność jej posiadania skłania zarządzających funduszami otwartymi do lokowania płynności w obligacjach skarbowych (choćby krótkoterminowych), utrzymywania krótkiego duration (co oznacza także niskie ryzyko stopy procentowej) i lokowania w papierach, na które w razie czego zawsze znajdą się chętni (banki i energetyka). Wszystko to razem, w dobie zerowych stóp procentowych, oznacza niski zysk z odsetek, który nadrabiany jest wyceną lub owocami podjętego ryzyka – inwestowania na rynkach zagranicznych lub w obligacje skarbowe o stałym kuponie i odległym terminie wykupu. W efekcie przez pierwsze pół roku fundusze obligacji korporacyjnych zarobiły 0,7 proc., przy czym średnia jest windowana przez fundusze zamknięte (2,4 proc.).

Zarabianie na ryzyku kredytowym w środowisku zerowych stóp i zalewania gospodarki tanim pieniądzem w ogóle nie jest łatwym zadaniem. Roczne stopy zwrotu funduszy otwartych wyglądają lepiej (2,75 proc.), ale głównie dzięki funduszom, które utrzymały ekspozycję na rynkach zagranicznych i w papierach skarbowych. Zarabiają więc raczej na ryzyku stopy procentowej. W takim środowisku przypomina to jednak zakłady o to, ile razy z rzędu wypadnie reszka. Mamy już wysoką inflację (w Polsce i w USA) i przybywa prognoz niezależnych od banków centralnych, których autorzy sądzą, że wysoka inflacja może zostać w gospodarce na dłużej.