Konsolidacja sektora będzie trwać, ale niekoniecznie przez transakcje

W ubiegłym roku, w szczycie pandemicznej zawieruchy, pojawiały się opinie, że dojdzie do kolejnej fali konsolidacji polskiego sektora bankowego. Wszak stopy procentowe były niemal zerowe, co uderzało w wynik odsetkowy i rentowność, rosły rezerwy kredytowe z powodu recesji, a podatek bankowy pozostawał wysoki i obciążał zyskowność. Jednocześnie wyceny banków spadły do najniższych poziomów od połowy 2009 r. i wskaźnik ceny do wartości księgowej indeksu WIG-banki obniżył się w okolice 0,35 (mogło to pozwolić na wykazanie zysku z „okazyjnej", czyli niższej od wartości księgowej, ceny kupna).

Do żadnej transakcji jednak nie doszło. Ostatnią fuzją w Polsce było przejęcie w 2019 r. Euro Banku przez Millennium. Wprawdzie była jeszcze jedna próba – Commerzbank wystawił jesienią 2019 r. na sprzedaż cały posiadany przez siebie pakiet 70 proc. akcji mBanku – ale nie powiodła się głównie z powodu pandemii i w lutym 2020 r. Niemcy odstąpili od próby sprzedaży (ofertę według nieoficjalnych informacji zdążył złożyć Pekao). Od tego czasu, mimo że warunki funkcjonowania banków pogorszyły się i ich rentowność mocno spadła, zapanowała flauta na rynku bankowych fuzji. Wyjątkiem jest Citi Handlowy, którego biznes detaliczny został wiosną tego roku wystawiony na sprzedaż, ale jego skala jest mała (ma tylko 7 mld zł aktywów) i jednocześnie jest to element większej transakcji: Amerykanie chcą wyjść z 12 innych rynków detalicznych na świecie.