Pytania do...Ludwika Sobolewskiego, byłego prezesa warszawskiej giełdy

Uczy się pan już języka rumuńskiego?

Na razie przygotowuję się w inny sposób – czytając biografię Steve'a Jobsa, napisaną przez Isaaacsona, pamiętniki Churchilla i książkę Naomi Klein „Doktryna szoku". To są te trzy książki, które wezmę do Rumunii i pewnie przeczytam je tam jeszcze powtórnie. To są książki o tym, jak próbować zmieniać świat. Ale tak, nauka rumuńskiego też za chwilę. Rozglądam się za jakimś podręcznikiem. Mam nadzieję że to, iż rumuński spośród języków nowożytnych jest ponoć najbardziej podobny do łaciny, pomoże mi w jego opanowaniu.

Co skłoniło pana do przyjęcia propozycji giełdy w Bukareszcie?

To potężne wyzwanie, jakiego jeszcze chyba nie miałem, i też przygoda, a przy tym zajęcie się rynkami kapitałowymi już w naprawdę międzynarodowym wymiarze.

Czy ma pan już pierwsze pomysły dla tamtejszego rynku?

Biegam, i w czasie biegania coś tam sobie układam.

Jakie główne cele stawia pan przed sobą jako prezesem giełdy w Rumunii?

Wolałbym, żebyśmy porozmawiali o tym za kilka miesięcy. Zresztą moja nominacja wymaga jeszcze zatwierdzenia przez AFS, czyli rumuńską Komisję Nadzoru Finansowego, i ja do tego elementu całego procesu podchodzę z najwyższą powagą, która zostałaby osłabiona, gdybym teraz mówił o planach. Poza tym wolę mówić o rezultatach niż o planach.

Czy widzi pan szansę na bliższą współpracę z Adamem Maciejewskim i całą GPW? Na czym ewentualnie miałaby ona polegać?

Jest jakiś rytm historii i bezwzględna logika procesów, według których układa się przyszłość. W miarę moich skromnych możliwości staram się poznać ten rytm.

Czy zamierza pan ściągnąć do Rumunii swoich współpracowników z Warszawy?

Ja na GPW, że tak powiem egocentrycznie, wychowałem zawodowo kilku czy kilkunastu świetnych ludzi, a poza tym, jak ostatnio sobie to uświadomiłem, bardzo wiele nauczyłem się od nich. I to już ze mną zostanie na zawsze. Nigdy sobie za to zapewne wzajemnie nie podziękujemy w pełni i dostatecznie.