Nie widać poważnych barier na drodze powrotnej do szczytów

- Środowa se­sja by­ła po­twier­dze­niem moc­ne­go za­cho­wa­nia war­szaw­skiej gieł­dy z dnia po­przed­nie­go. We wto­rek ry­nek oparł się spad­kom wbrew po­nu­rym na­stro­jom za oce­anem, a sta­re po­wie­dze­nie gieł­do­we mó­wi, że sko­ro nie chce spa­dać, to bę­dzie ro­sło - pisze Andrzej Kaczorowski z Investors TFI

Jed­nej z przy­czyn ta­kie­go re­la­tyw­nie moc­niej­sze­go za­cho­wa­nia na­sze­go par­kie­tu upa­try­wał­bym w de­kla­ra­cji pre­mie­ra D. Tu­ska o tym, że w przy­szłym ro­ku nie bę­dzie wstrzy­ma­na wy­pła­ta skła­dek do OFE. Do­dat­ko­wo nasz ry­nek zu­peł­nie nie sko­rzy­stał na pod­bi­ciu no­to­wań w ze­szłym ty­go­dniu, przez co jest znacz­nie bar­dziej wy­prze­da­ny we­dług wskaź­ni­ków tech­nicz­nych.

W nie­co szer­szym kon­tek­ście trwa­my w ko­rek­cie wzro­stów za­po­cząt­ko­wa­nych w sierp­niu. Mo­im zda­niem ko­rek­ta ta mo­że jesz­cze tro­chę po­trwać, ale po­wo­li zmie­rza­my ku jej za­koń­cze­niu. Je­śli cho­dzi o po­zio­my do­ce­lo­we, to są one nie­zmien­ne: 1150–1160 punk­tów w przypadku in­deksu S&P 5­00. W przy­pad­ku in­dek­su

WIG20 po­żą­da­ne by­ło­by na­ru­sze­nie po­zio­mu 2600. Ta­ka głę­bo­kość ko­rek­ty po­zwo­li­ła­by na od­po­wied­nie schło­dze­nie na­stro­jów, któ­re w ostat­niej fa­zie fa­li wzro­sto­wej za­czy­na­ły na­bie­rać zna­mion eu­fo­rii.Jed­nak rów­nie do­brze ko­rek­ta mo­że już mieć się ku koń­co­wi. Wskaź­nik MACD dla obu in­dek­sów zbli­ża się do oko­lic ze­ra. Obro­na te­go po­zio­mu po­twier­dzo­na sy­gna­łem kup­na na oscy­la­to­rze po­pro­wa­dzi­ła­by ry­nek ku no­wym szczy­tom.

Obec­nie zno­wu na ta­pe­cie ma­my pro­ble­my bu­dże­to­we państw eu­ro­pej­skich oraz za­cie­śnia­nie po­li­ty­ki pie­nięż­nej w Chi­nach. Ża­den z tych po­wo­dów po­gor­sze­nia się ko­niunk­tu­ry gieł­do­wej nie jest no­wy i ra­czej nie po­wi­nien mieć dłu­go­trwa­łe­go wpły­wu na ryn­ki. Bez­po­śred­nią fak­tycz­ną przy­czy­ną spad­ków jest po pro­stu ska­la po­prze­dza­ją­cych je wzro­stów.

Je­śli po­pa­trzy­my na ostat­nie da­ne ma­kro, to wi­dać, że dra­ma­tu ra­czej nie ma. Fan­ta­stycz­ne da­ne z nie­miec­kiej go­spo­dar­ki (wczo­raj­sze IFO na po­zio­mie 109,3, dzień wcze­śniej PMI dla prze­my­słu i usług na po­zio­mie po­wy­żej 58 pkt) bę­dą pod­trzy­my­wać do­brą ko­niunk­tu­rę rów­nież w Pol­sce. In­ne da­ne mo­że nie są aż tak do­bre, ale też da­le­ko im do od­czy­tów re­ce­syj­nych (np. wzrost ame­ry­kań­skie­go PKB o oko­ło 3 proc.). Je­śli do­da­my do te­go pew­ność utrzy­my­wa­nia luź­nej po­li­ty­ki fi­skal­nej przez Fed, ma­my prze­pis na wzrost cen ak­cji i su­row­ców.

Że­by ob­raz nie był zbyt pro­sty, to z ko­lei w dłuż­szej niż dwa mie­sią­ce per­spek­ty­wie ry­su­ją się re­al­ne za­gro­że­nia. Naj­waż­niej­szym jest roz­sze­rze­nie pro­ble­mów fi­skal­nych na du­że kra­je, ta­kie jak Hisz­pa­nia. Je­śli oka­za­ło­by się, że trze­ba po­móc go­spo­dar­ce tej wiel­ko­ści, to moż­na z gó­ry za­ło­żyć ostry sprze­ciw miesz­kań­ców państw ta­kich jak Niem­cy. Rów­nież wyj­ście in­dek­sów na no­we szczy­ty hos­sy spo­wo­du­je ukształ­to­wa­nie się fo­rem­nych „pią­tek” wzro­sto­wych, któ­re sy­gna­li­zo­wa­ło­by moż­li­wość dłuż­sze­go ochło­dze­nia ko­niunk­tu­ry.