Nie dość, że mają różną wielkość portfeli frankowych, to mają one różny udział w ich aktywach. Na dodatek występują spore różnice pod względem wielkości tych feralnych kredytów w stosunku do kapitałów własnych i nadwyżki (lub niedoboru) kapitałów, z czym powiązana jest też różna rentowność banków. W najtrudniejszej sytuacji jest Getin Noble, którego frankowy portfel jest wart 9,4 mld zł (26 proc. kredytów ogółem), czyli jest dużo większy od kapitałów własnych wynoszących 2,1 mld zł. Bank ten już nie spełnia wymogów kapitałowych, a na dodatek jest od lat nierentowny i nie widać szans na raptowną poprawę. W najlepszej sytuacji są m.in. ING Bank Śląski i Pekao, których udział hipotek frankowych w portfelu (odpowiednio 0,9 proc. i 2,9 proc.) i wielkość tych kredytów w stosunku do kapitałów są znikome (odpowiednio 5 proc. i 12 proc.), a na dodatek już objęły rezerwami znaczną część tych ekspozycji. W dobrej sytuacji są też BNP Paribas, Santander i PKO BP, w których udział hipotek w portfelu sięga odpowiednio 6,1 proc., 6,7 proc. i 9,1 proc., i choć ewentualne koszty frankowe mogą być i u nich liczone w miliardach, to ich nadwyżki kapitałowe są sporo wyższe, więc będą spełniać wymogi KNF w zakresie kapitałów, nawet gdyby koszty przewalutowania były równe lub większe niż te wynikające z ugód. Problem ten mogą mieć Millennium i mBank, które, choć rentowne i ze sporymi nadwyżkami kapitałowymi, są mocno obciążone frankami (stanowią 20 proc. portfela kredytów Millennium i 12 proc. mBanku oraz, odpowiednio, 150 proc. i 85 proc. kapitałów własnych). MR
