Zaskakująco łatwo przychodzi nam wierzyć, że kanony ustalone w przeszłości są prawdami uniwersalnymi, które odnajdują zastosowanie w każdych czasach. Wydaje się, że raz ustalone zasady ekonomii nie powinny być naginane na rzecz doraźnych korzyści, politycznych czy nie. Jedną z takich zasad, niewpisanych wprawdzie ani do konstytucji, ani nawet do zwykłej ustawy, jest konieczność utrzymywana głównej stopy procentowej powyżej wskaźnika inflacji. Takie działanie świetnie wspierało w przeszłości bank centralny w walce z inflacją. Ale obecna Rada woli kłaść nacisk na utrzymanie celu inflacyjnego, przy czym zdaje się większą wagę przywiązywać do projekcji inflacyjnych niż bieżących odczytów GUS-u. W efekcie od 2017 r. mamy w Polsce ujemne realne stopy procentowe (co wcześniej się nie zdarzało), a efekt trzech lat prowadzenia takiej polityki dał o sobie znać w 2020 r., jeszcze przed wybuchem pandemii (inflacja w lutym 2020 r. sięgnęła 4,7 proc.). Z dzisiejszej perspektywy można ocenić, że pandemia stłumiła na jakiś czas i w pewnym stopniu tendencje inflacyjne, ale im nie zapobiegła. RPP musi wypić piwo, którego nawarzyła, a nam pozostaje zastanowić się, jak w tej sytuacji inwestować pieniądze na rynku długu.
