Wypowiedzenie

Tylko raz złożyłem wypowiedzenie. To była moja pierwsza praca. Sześć lat fantastycznego doświadczenia. Moim szefem była kobieta

Kandydat podpisał umowę o pracę z moim klientem. Teraz zostało do zrobienia najtrudniejsze: złożyć wypowiedzenie.

Zapytałem kandydata, czy potrzebuje pomocy. Drżącym głosem przez telefon odpowiedział, że nie. Spytałem, czy wie, jak to zrobić. Powiedział, że wie. Już raz to robił. Zapytałem, jak mu poszło za pierwszym razem. Nastąpiła cisza. Zaproponowałem mu konsultacje. Co mu doradziłem?

Po pierwsze, determinacja. Nie może być żadnego śladu wahania. Jeśli padnie pytanie, czy jest możliwość zatrzymania cię, odpowiedź ma brzmieć "nie". Nawet lepiej dodać - w żadnym wypadku.

Po drugie, wdzięczność. Należy powiedzieć "dziękuję", tak jakby kończyło się wspólny obiad. Dziękuję, bo było fajnie, ale także dlatego, że to już koniec. Dziękujemy pracodawcy za to, że mogliśmy się rozwijać i że właśnie ten rozwój skłonił nas do następnego kroku.

Po trzecie, szacunek. Pracodawca traci, kiedy niespodziewanie odchodzi pracownik. Tej straty nie zaplanował wcześniej. Nawet trudno jest mu ocenić, ile kosztować go będzie odejście pracownika i zastąpienie go nowym. Niektóre badania podają przerażającą kwotę sięgającą nawet 300 proc. rocznego wynagrodzenia, wliczając koszty headhuntera, straty niematerialne (wiedza), negatywny wpływ na morale kolegów, czas nieefektywności operacyjnej zastępcy itd. Ktoś, kto ponosi taką stratę, zasługuje na szacunek. W żadnym wypadku nie warto go dobijać.

Po czwarte, trzeba pogodzić się ze strachem. Rozstanie to zawsze skok w nieznane dla dwóch osób. Ilość konfiguracji reakcji obu stron może być nieskończona i zależy od ich humoru i stawek. Według mojego doświadczenia, ci właśnie, którzy nie przeżyją strachu składając wypowiedzenie, spotykają niespodziewane przykrości.

Po piąte, wyprzedzenie. Rzadko wypowiedzenia zdarzają się przypadkowo czy nagle. W większości przypadków obie strony dojrzewają do rozstania. Jest tylko kwestią czasu, kto pierwszy podejmie inicjatywę. Oczywiście ten, kto znajduje się po stronie ofiary wypowiedzenia często udaje zaskoczenie, choć pozory nie mogą mylić. To często gra, ponieważ oddalenie się od pracodawcy czy pracownika często da się odczuć przez skórę. Razem bowiem dojrzewamy do rozstania.

W tym momencie kandydat przerywa mi:

- Tylko raz złożyłem wypowiedzenie. To była moja pierwsza praca. Sześć lat fantastycznego doświadczenia. Moim szefem była kobieta. Bardzo dużo jej zawdzięczam.

Była bardzo wymagająca, ostra, często bardzo nieprzyjemna, ale bardzo dużo przy niej się nauczyłem. Przez tydzień szykowałem się do wejścia do jej gabinetu, żeby złożyć wypowiedzenie. Strasznie się bałem, że ona zacznie krzyczeć na mnie. Ale jej reakcja była wręcz odwrotna. Kiedy wydusiłem z siebie słowo "odchodzę", zbladła. Nie mogła ukryć tego, że robię jej ogromną przykrość. Pierwszy raz widziałem ją bezsilną. Dzisiaj tęsknię za nią. Wydaje mi się, że nigdy nie będę miał lepszego szefa. Potem kiedyś próbowałem odnowić kontakt, ale już nie byłem dla niej ważny. Coś się urwało.

Zrobiłem jej przykrość, ale to ja cały czas ciągnę za sobą tę przykrość rozstania z nią. Nie uwierzę, jeśli powie pan, że ona się spodziewała mojego wypowiedzenia.

Nic nie mówiłem. Zachowałem swoje myśli dla siebie. Ale widziałem, że ona od początku, od kiedy go zatrudniła, wiedziała, że nastąpi moment rozstania.

Była oschła, nieprzyjemna, bo liczyła na to, że w taki sposób jej faworyt długo nie odważy się złożyć wypowiedzenia.

Opisane zdarzenia SĄ fikcyjne

RSQ Management