Rząd wstawił się za polskimi TUW

Polski rząd w oficjalnym stanowisku do projektu dyrektywy Omnibus II (aktualizuje m.in. dyrektywę Solvency II) stwierdził, że trzeba zminimalizować koszty wprowadzenia w Polsce prawa zaostrzającego wymogi wypłacalności stawiane ubezpieczycielom.

Podkreślił, że jest to szczególnie ważne dla towarzystw ubezpieczeń wzajemnych.

Stanowisko to zostało zaakceptowane przez rządowy komitet ds. europejskich już w połowie lutego.

Towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych (teraz jest ich osiem) to podmioty niekomercyjne. Wypracowana nadwyżka zawsze zostaje w firmie: pokrywa straty z lat ubiegłych bądź też pozwala na obniżkę składek dla ubezpieczonych (którzy są jednocześnie udziałowcami).

Od jesieni 2010 r. wiadomo, że będą one podlegały przepisom Solvency II. Unijna dyrektywa ma obowiązywać od początku 2013 r.

Maria Kuchlewska, szefowa komisji ds. TUW Polskiej Izby Ubezpieczeń i jednocześnie prezes TUW Rejent-Life przyznaje, że jeśli TUW nie zostaną potraktowane ulgowo i będą musiały podlegać rygorom dyrektywy na takich samych zasadach, jak inne firmy ubezpieczeniowe, to może to oznaczać kres działalności większości z nich. Wzrośnie bowiem znacząco koszt ich działalności.

Resort finansów nie potrafił nam wskazać, jakie rozwiązania problemu TUW są możliwe. Zapewnił jedynie, że konsultuje wszystkie pomysły z PIU oraz nadzorem finansowym.

Z naszych informacji wynika, że TUW już szukają sposobów na przetrwanie po wejściu w życie dyrektywy.

– Rozmawialiśmy z przedstawicielami dwóch polskich TUW. Jako reasekurator możemy uruchomić pewne narzędzia finansowe, które subsydiowałyby kapitał TUW – mówi specjalista z firmy Munich Re. Podkreśla on jednak, że najgorsze jest to, że firmy z którymi reasekurator rozmawiał, jeszcze nie wiedzą, jakie mają potrzeby kapitałowe w kontekście nowych wymogów.

W poniedziałek Europejskie Stowarzyszenie Ubezpieczycieli (CEA) w liście do unijnego komisarza ds. rynku wewnętrznego wskazywało na negatywne dla sektora ubezpieczeniowego konsekwencje wprowadzenia Solvency II.

Branża obawia się znaczącego zwiększenia wymogów kapitałowych w stosunku do produktów długoterminowych (np. rent), niepotrzebnego trzymania kapitałów na wysokim poziomie i konieczności podnoszenia kapitałów w przypadku każdej bessy.