Koniec deprecjacji dolara czy tylko korekta?

Od 25 listopada do piątku dolar umocnił się wobec euro o 5,3 proc. Może to być reakcja rynku na poprawę kondycji amerykańskiej gospodarki, ale może też być tylko skutek zbliżającego się końca roku

Jeszcze do niedawna deprecjacja – a nawet załamanie – amerykańskiej waluty wydawały się nieuchronne. Powód? Podaż dolara jest ogromna, stopy procentowe w USA niższe niż w większości krajów rozwiniętych, deficyt budżetowy Waszyngtonu rekordowy, a banki centralne państw wschodzących raz po raz deklarują chęć dywersyfikacji dolarowych rezerw. A jednak pod koniec listopada dolar zaczął się w szybkim tempie umacniać. Czy to tylko korekta, czy trwałe odwrócenie trendu?

[srodtytul]Powrót do normalności[/srodtytul]

W czasie kryzysu dolar uważany był przez inwestorów za bezpieczne schronienie. W rezultacie, gdy na giełdach dominowały spadki, on się umacniał, a gdy w marcu zagościła na nich hossa, amerykańska waluta zaczęła się szybko osłabiać. Do 25 listopada straciła wobec koszyka sześciu walut (euro, jen, dolar kanadyjski, funt szterling, frank szwajcarski i korona szwedzka) blisko 17 proc. Od 25 listopada odbiła się jednak już o 4,6 proc., a wobec euro o 5,3 proc.

Może to być oznaka normalizacji sytuacji na rynkach walutowych. Tak jak przed kryzysem dolar znów zdaje się poruszać w takt doniesień o stanie amerykańskiej gospodarki. Tylko w grudniu pojawiły się w USA lepsze od oczekiwanych dane o stopie bezrobocia, produkcji i sprzedaży detalicznej. Co więcej, w tym czasie z Europy napływały znacznie mniej jednoznaczne dane.

[srodtytul]Fed zadziała wcześniej[/srodtytul]

Za tą interpretacją aprecjacji dolara – sugerującą jej trwałość – przemawia także zeszłotygodniowy komunikat Fedu, który przyznał, że sytuacja na rynku pracy stabilizuje się. Choć jednocześnie powtórzył wcześniejsze zapewnienia, że stopy procentowe zostaną utrzymane na obecnym poziomie „przez długi czas”, oczekiwania rynku wyraźnie się zmieniły.

– To, że pojawiły się powody do zacieśnienia polityki pieniężnej, odmienia dyskusję – powiedział Chris Low, główny ekonomista FTN Financial. Kontrakty terminowe na chicagowskiej giełdzie derywatów sugerują, że 55 proc. graczy spodziewa się podwyżki stóp w USA przed końcem czerwca. Miesiąc temu było to 44 proc.

Gdyby koszt pieniądza wzrósł tam wcześniej niż w innych krajach rozwiniętych, dolar przestałby pełnić funkcję waluty fundującej w transakcjach typu carry-trade (polegających na pożyczaniu kapitału tam, gdzie stopy są niskie, i lokowaniu go tam, gdzie są wyższe) – wskazuje Low. Z jednej strony taniejący dolar sprzyjał takim transakcjom, a z drugiej one pogłębiały deprecjację dolara.

[srodtytul]Podzielone opinie analityków[/srodtytul]

Nie wszyscy analitycy zgadzają się jednak na takie wyjaśnienie gwałtownego odbicia amerykańskiej waluty. Sacha Tihanyi z domu maklerskiego Scotia Capital tłumaczy, że ma to związek głównie ze zbliżającym się końcem roku. W tym okresie inwestorzy usiłują bowiem zrealizować zyski, zamykając krókie pozycje na dolarze. Aprecjacji amerykańskiej waluty w tych warunkach sprzyjają dodatkowo relatywnie niskie obroty na rynkach finansowych. – Nie czujemy się pod presją, aby zmienić naszą prognozę dalszego osłabiania się dolara – podkreśla Tihanyi.

Scotia Capital oczekuje, że do połowy 2010 r. euro umocni się w stosunku do dolara do 1,56, wobec 1,43 obecnie (na koniec 2010 r. ma to być 1,60). To jednak prognoza skrajna. Średnio rzecz biorąc, ankietowani przez agencję Bloomberga analitycy spodziewają się, że euro umocni się w tej perspektywie czasowej tylko nieznacznie, do 1,49.