Kulminacyjna faza straszenia?

W ostatnich tygodniach, zastanawiając się nad koniunkturą na GPW, dochodzę do wniosku, że do 2007 r. inwestowanie było relatywnie proste.

Oczywiście pomijam inwestycyjne hity z pionierskiego okresu tworzenia rynku kapitałowego w postaci Banku Śląskiego czy hossy na rynku ofert publicznych.

Oczywiście w uproszczeniu system inwestycyjny mógł opierać się na kupowaniu, gdy stopy procentowe były obniżane przez Radę Polityki Pieniężnej, i sprzedaży akcji po rozpoczęciu cyklu podwyżek stóp procentowych w Polsce. Jednakże po historycznym szczycie WIG i WIG20 w 2007 r. przez blisko dziewięć lat indeksy nawet nie mają iluzorycznej szansy na zbliżenie się do historycznych rekordów w najbliższych miesiącach, pomimo że stopy procentowe są na historycznych minimach.

O ile jeszcze 120-proc. odbicie od dołka z 2009 r. do szczytu z 2011 r. dawało argumenty zwolennikom historycznych stóp zwrotu, to ostatnie pięć lat, w najlepszym przypadku, jest przykładem wymagającego trendu bocznego. Skoro rynek jest tak wymagający, to czy są pozytywne symptomy na przyszłość?

Po pierwsze z fundamentalnego punktu widzenia najlepsze stopy zwrotu osiąga się, gdy fundamenty są solidne, a nastroje słabe. Cena do wartości księgowej dla WIG20 jest blisko jedności. Tak atrakcyjne wyceny były w kulminacyjnej fazie wyprzedaży w I kw. 2009 r.

Na tle słabych blue chipów relatywnie mocno prezentują się małe spółki z sWIG80 i wyceną C/WK na 1,3x, choć to zauważalnie mniej niż niemalże 1,7x z czerwca 2011 r. i kosmiczne 3,9x z 2007 r.

Skoro wyceny są zachęcające, to dlaczego GPW niejednokrotnie bliżej do dołków z ostatnich dziesięciu lat niż do szczytów? Otóż rosnący udział inwestorów zagranicznych w obrotach na WIG implikuje większą zależność krajowych indeksów od globalnego sentymentu. W tym kontekście należy odnotować dotychczasową pięcioletnią męczącą słabość rynków rozwijających się z silną przeceną w 2015 r.

Zaskakujące odbicie tzw. emergingów w I kwartale i szansa utworzenia odwróconej głowy z ramionami jest mocno optymistycznym scenariuszem, w międzyczasie jednak inwestorzy są straszeni globalnie słabą koniunkturą w Chinach, negatywnymi konsekwencjami Brexitu oraz lokalnie potencjalnie kolejną zmianą zasad gry dla sektora bankowego oraz funkcjonowania OFE.

Oby zapowiedzi oraz realizacja reaktywacji III filaru emerytalnego były impulsem do zwiększenia krajowych oszczędności i zwiastowały, poprzez poprawę sentymentu, koniec fazy straszenia krajowych inwestorów.