#WykresDnia: Stopy EBC za niskie

Podstawowa stopa procentowa powinna wynieść dla Niemiec 10,3 proc., zgodnie z regułą Taylora przy niemieckiej inflacji bazowej na poziomie 5,9 proc. i bezrobociu znacznie poniżej NAIRU.

https://pbs.twimg.com/media/FvRJEFEXgAEF3Cv?format=png&name=900x900

Stopy EBC powinny być o 7,2 pp wyższe dla całej strefy euro i o 8,2 pp wyższe dla Włoch.

Reguła Taylora (czasami nazywana regułą Taylora lub zasadą Taylora) to równanie łączące referencyjną stopę procentową Rezerwy Federalnej z poziomami inflacji i wzrostu gospodarczego. Ekonomista ze Stanford, John Taylor, pierwotnie zaproponował tę regułę jako przybliżoną wytyczną dla polityki pieniężnej, ale później nalegał na stałą politykę opartą na równaniu, przyczynę przyjętą przez Republikanów, którzy chcą ograniczyć swobodę polityki Rezerwy Federalnej.

Formuła Reguły Taylora wiąże kluczowy instrument polityki Fed w zakresie stóp procentowych, stopę funduszy federalnych, z dwoma czynnikami: różnicą między rzeczywistą a docelową stopą inflacji oraz różnicą między pożądanym a pozornym wzrostem realnego produktu krajowego brutto (PKB). Ponieważ decydenci polityczni dążą do maksymalnego zrównoważonego wzrostu przy potencjale produkcyjnym gospodarki, różnicę między faktycznym a pożądanym tempem wzrostu realnego PKB można również opisać jako lukę produktową

Kiedy Taylor przedstawił formułę swojej reguły zauważył, że dokładnie odzwierciedla ona politykę Rezerwy Federalnej przez kilka lat poprzedzających 1993 r., ale opisał ją również jako „koncepcję… formuła opisująca regułę polityki.”

Reguła przewiduje wyższą stopę funduszy federalnych, gdy inflacja jest powyżej celu inflacyjnego Fed, i niższą, jeśli inflacja pozostaje w tyle. Podobnie wzrost realnego PKB powyżej wartości docelowej (zwykle definiowanej przez pełny potencjał gospodarki) dyktowałby wyższą stopę procentową, podczas gdy wzrost poniżej wyznaczonej wartości służyłby do jej obniżenia.

Formuła Reguły Taylora

Równanie Taylora w najprostszej postaci wygląda następująco:

r = p + 0,5y + 0,5(p - 2) + 2

Gdzie:

    r = nominalna stopa funduszy federalnych

    p = stopa inflacji

    y = procentowe odchylenie między bieżącym realnym PKB a długoterminowym trendem liniowym PKB

Równanie zakłada równowagową stopę funduszy federalnych na poziomie 2% powyżej inflacji, reprezentowaną przez sumę p (stopa inflacji) i „2” po prawej stronie.

Zakłada się, że od tej równowagi stopa funduszy federalnych przesuwa się w górę lub w dół o połowę różnicy między rzeczywistą a docelową inflacją, przy czym przekroczenia w stosunku do celu zwiększają stopę, a niedociągnięcia ją obniżają.

Drugą zmienną jest luka produktowa, czyli różnica między faktycznym a docelowym wzrostem realnego PKB. Podobnie jak w przypadku inflacji, każdy punkt procentowy luki popytowej przesuwa oczekiwaną stopę funduszy federalnych o pół punktu procentowego, przy czym wzrost powyżej celu ją podnosi, a niedobory obniżają.

Krytyka Reguły

Reguła Taylora zwykle służyła jako dość dokładny przewodnik po polityce pieniężnej w stosunkowo spokojnych okresach charakteryzujących się stałym wzrostem i umiarkowaną inflacją, ale w znacznie mniejszym stopniu podczas kryzysów gospodarczych. Na przykład Reguła Taylora i jej pochodne przewidywały ostro ujemną stopę funduszy federalnych podczas krótkiej, głębokiej recesji spowodowanej pandemią COVID-19, podczas gdy w praktyce stopa funduszy federalnych jest ograniczona przez zero, Rezerwa Federalna zauważyła w swój raport dotyczący polityki pieniężnej z czerwca 2022 r. dla Kongresu.

Ponieważ polityka pieniężna staje się nieskuteczna przy ujemnych stopach procentowych, banki centralne zareagowały na poważne kryzysy gospodarcze za pomocą alternatywnych narzędzi, w tym zakupów aktywów na dużą skalę, znanych również jako luzowanie ilościowe. Fed zauważył, że podstawowa reguła Taylora nie uwzględnia tych opcji politycznych. Nie stosuje też zasad zarządzania ryzykiem, traktując lukę popytową i stopę inflacji jako przewidywalne, a ich odchylenia od celów jako równie istotne.

W czasach napięć gospodarczych środki te podlegają dużym wahaniom, co może skomplikować decydentom ocenę ich zrównoważonej ścieżki. Niewielu zarzucało Fedowi skupienie się na ryzyku spadków w samym środku paniki związanej z COVID-19, podczas gdy Reguła Taylora zawsze traktuje ostatnią inflację jako równie ważny czynnik niezależnie od okoliczności.

Były prezes Rezerwy Federalnej, Ben Bernanke, użył podobnych argumentów, odpowiadając na krytykę Taylora dotyczącą polityki pieniężnej Fed przed i po światowym kryzysie finansowym w latach 2007-2009. Biorąc pod uwagę ograniczenia formuły Taylora, „nie sądzę, abyśmy w najbliższym czasie zastąpili FOMC robotami”, podsumował Bernanke.