Za cenami nie podążył kapitał

Po tym jak w połowie maja

WIG20 opuścił dołem okołoszczytową konsolidację, miniony

tydzień stał pod znakiem próby powrotu do jej wnętrza. Kształt powstałej tygodniowej świecy, której górny cień bierze swój początek dokładnie w połowie czarnych korpusów z maja i kwietnia (okolice 3630 pkt) dość dobitnie wskazuje zwycięzców tej potyczki.

Czy ostatni tydzień maja będzie pod tym względem bardziej udany dla posiadaczy akcji? To przede wszystkim zależy od tego jaka koncepcja zwycięży na wykresie dziennym. Oscylacje wokół poziomu szczytu z lutego br. (3561 pkt), od 5 tygodni przyjmują kształt rozszerzającego się trójkąta, którego dolne ograniczenie stanowi linia tempa łącząca kwietniowe i majowe minima, analogicznie pułap formacji wyznaczają wierzchołki z 18 kwietnia i 7 maja. Majowa korekta zmieniła jednak układ sił i na pierwszy plan wysunął się spadkowy kanał.

Żaden z powyższych scenariuszy nie jest stricte byczy. O ile trójkąt stwarza szanse na bicie nowych rekordów hossy, to koncepcja kanału je przekreśla, sugerując raczej test głównego wsparcia na poziomie luki z połowy marca (3411-3464 pkt).

W piątek po wyraźnej czwartkowej obronie wsparcia na poziomie średniej kroczącej z 55 sesji, popyt cofnął się broniąc dostępu do połowy białego korpusu. Akcja popytu była na tyle udana, że podczas poniedziałkowej sesji nie zanotowaliśmy dalszej penetracji wsparcia. Przeciwnie, rynek po raz kolejny zbliżył się do strefy oporu w rejonie

3600 pkt.

Obroty towarzyszące 1,1-procentowej zwyżce cen nie napawają jednak optymizmem. Położenie oscylatorów średnioterminowych jest neutralne, wartości ROC, RSI i Ultimate oscylują wokół poziomów równowagi. MACD z kolei ma problemy z powrotem ponad poziom linii sygnalnej, ale utrzymuje się powyżej zera. Jedynym wskaźnikiem, który jednoznacznie źle ocenia sytuację indeksu jest Stochastic. To pojedynczy głos, ale warto się z nim liczyć, zwłaszcza w bezpośrednim sąsiedztwie pułapu kanału

(3610 pkt).