Amerykański indeks nędzy wzrósł w lipcu do 6,9 proc.

Indeks nędzy w USA (US Misery Index), łączący stopę bezrobocia i inflacji, wynosi obecnie 6,905, co stanowi niewielki wzrost w porównaniu z 6,769 z poprzedniego miesiąca, ale jest niższy niż 7,095 z ubiegłego roku.

Wskaźnik ten, obliczany poprzez dodanie stopy bezrobocia do stopy inflacji, służy jako miernik nastrojów gospodarczych i zazwyczaj jest wyższy w okresach wzrostu bezrobocia lub inflacji.

Indeks nędzy został wprowadzony przez ekonomistę Arthura Okuna, doradcę prezydenta Lyndona Johnsona w latach 60. XX wieku. Jest to po prostu stopa bezrobocia dodana do stopy inflacji. Zakłada się, że zarówno wyższa stopa bezrobocia, jak i wzrost inflacji generują koszty ekonomiczne i społeczne dla kraju. Połączenie rosnącej inflacji i większej liczby osób bezrobotnych oznacza pogorszenie wyników gospodarczych i wzrost indeksu nędzy.

W USA w 2023 roku 36,8 mln ludzi żyło w ubóstwie

Natomiast wskaźnik ubóstwa to odsetek osób, których dochód gospodarstwa domowego spada poniżej progu ubóstwa ustalonego przez rząd. Mierzy on odsetek osób w gospodarstwach domowych, których dochody nie wystarczają na pokrycie podstawowych potrzeb, takich jak wyżywienie, mieszkanie i opieka zdrowotna. W USA w 2023 roku 36,8 mln ludzi żyło w ubóstwie - wynika z (najnowszych) danych US Census Bureau. Z kolei według danych American Community Survey, opublikowanych przez U.S. Census Bureau, w 2023 roku doświadcza go około 12,5% ogółu populacji USA. Oznacza to niewielki, ale statystycznie istotny spadek w porównaniu z szacowanym wskaźnikiem 12,6% w 2022 roku. Oznacza to, że w porównaniu z rokiem poprzednim o około 180 000 osób mniej żyło w ubóstwie.

Wskaźniki ubóstwa na poziomie stanowym wahały się w szerokim zakresie, od 7,2% w New Hampshire do około 14% i więcej w każdym z 10 stanów o najwyższym wskaźniku ubóstwa. Według Biura Spisowego, między 2022 a 2023 rokiem wskaźnik ubóstwa spadł w siedmiu stanach, wzrósł w trzech i nie zmienił się znacząco w 40 stanach.

Inne wskaźniki mierzące nędzę

Ekonomista z Harvardu, Robert Barro, stworzył w 1999 roku wskaźnik, który nazwał „Indeksem Nieszczęścia Barro” (BMI). BMI oblicza sumę stóp inflacji i bezrobocia, dodając do tego stopę procentową plus (minus) niedobór (nadwyżkę) między rzeczywistym a trendowym tempem wzrostu PKB.

Pod koniec pierwszej dekady XXI wieku ekonomista z Johns Hopkins, Steve Hanke, rozwinął indeks nieszczęścia Barro i zaczął stosować go w krajach poza Stanami Zjednoczonymi. Jego zmodyfikowany indeks nieszczęścia to suma stóp procentowych, inflacji i bezrobocia pomniejszona o roczną procentową zmianę wzrostu PKB na mieszkańca.

W 2013 roku Hanke opracował Światową Tabelę Wyników Indeksu Nieszczęścia, opierając się wyłącznie na danych opublikowanych przez Economist Intelligence Unit. Tabela ta zawiera listę 89 krajów, uszeregowanych od najgorszego do najlepszego, z danymi na dzień 31 grudnia 2013 roku.

Ekonomiści polityczni Jonathan Nitzan i Shimshon Bichler odkryli ujemną korelację między podobnym „wskaźnikiem stagflacji” a fuzjami i przejęciami przedsiębiorstw w Stanach Zjednoczonych od lat 30. XX wieku. Zgodnie z ich teorią, stagflacja jest formą politycznego sabotażu gospodarczego stosowanego przez korporacje w celu osiągnięcia zróżnicowanej akumulacji, w tym przypadku jako alternatywy dla fuzji, gdy możliwości fuzji i przejęć się wyczerpały.