Gdy włoski wicepremier Matteo Salvini (przywódca współrządzącej Ligi Północnej) odwiedził w styczniu Warszawę, zażartował, że Polska powinna sprezentować Włochom 1 pkt proc. swojego wzrostu PKB. Można to uznać za przejaw wisielczego humoru. W IV kwartale 2018 r. włoski PKB spadł o 0,2 proc. kw./kw., a kraj wpadł w recesję. Po raz trzeci w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Przez cały 2018 r., według szacunków Komisji Europejskiej, włoski PKB wzrósł o 1 proc., a w tym roku ma się zwiększyć o zaledwie 0,2 proc. Gdy jakieś państwo rozwinięte wpada w recesję, to zwykle próbuje się z niej wyrwać za pomocą fiskalnego pakietu stymulacyjnego, luzowania polityki pieniężnej czy osłabienia własnej waluty. W przypadku Włoch dwie ostatnie opcje odpadają. Włoską walutą jest euro, a Europejski Bank Centralny stopniowo odchodzi od polityki stymulacyjnej. Wraz z końcem 2018 r. przestał kupować włoskie obligacje i papiery innych państw w ramach programu QE. Na podwyżkę stóp procentowych jeszcze długo się nie zanosi, ale jest poważne ryzyko, że po tym jak w listopadzie swoje rządy skończy w EBC Włoch Mario Draghi, następnym prezesem będzie ktoś mniej rozumiejący potrzeby krajów południa Eurolandu. Włochy raczej nie mogą też sięgnąć po duży stymulacyjny pakiet fiskalny, gdyż takim rozwiązaniom sprzeciwia się Bruksela. Ledwo co, bo w grudniu, wynegocjowano z Komisją Europejską, że włoski deficyt finansów publicznych będzie wynosił w tym roku 2,04 proc. PKB (KE chciała początkowo, by był niższy niż 2 proc. PKB, włoski rząd, by wynosił 2,4 proc. PKB). Co prawda w budżecie na ten rok przewidziano serię cięć podatkowych, np. dla samozatrudnionych, oraz „dochód obywatelski" w wysokości 780 euro dla słabo zarabiających, ale czy rzeczywiście pozwoli to Włochom na znaczące pobudzenie wzrostu gospodarczego?
