Szczęście golfisty

Co roku w maju „Sports Illustrated" robi konkurencję „Forbesowi", publikując listę najlepiej zarabiających sportowców świata. Magazyn dał jej adekwatną nazwę „Szczęśliwa 50".

Kto umie bez zazdrości studiować szczęście innych, ten wie, że od 2004 do 2011 r.  zawsze na szczycie był golfista Tiger Woods. Kto szukał potwierdzenia, że golf to sport bogatych, ten je miał. Kto rachował, kiedy Woods zostanie pierwszym sportowym miliarderem, ten się dorachował.

Coś dla zawistników jednak się ostatnio znalazło: oto w 2012 r. Tiger został zdetronizowany przez boksera Floyda Mayweathera oraz kolegę Phila Mickelsona, a w tym roku sprawy mają się jeszcze gorzej: cały golf dostał w skórę nie tylko od lidera Mayweathera, ale także od koszykarzy NBA LeBrona Jamesa i Kobe Bryanta oraz Drewa Breesa, quarterbacka New Orleans Saints z NFL. Golfistom pozostały skromne miejsca 5–6 i zajęli je jak zawsze Woods (40 839 027 zarobionych dolarów, przed opodatkowaniem) i Mickelson (39 528 000).

Jednym słowem – bieda. Wytłumaczyć ją w przypadku Tigera łatwo – afera obyczajowa z końca 2011 r. kosztowała go 20 mln dolarów z utraconych kontraktów, a te umowy, które ma, z firmami Nike, EA, Rolex, Kowa (producent maści rozgrzewającej), Fuse Science, Upper Deck i NetJets nie zrekompensowały szkód. Niech nikt teraz nie mówi, że moralność nie ma ceny.

Phil Mickelson w małżeństwie zachowuje się wzorowo, więc i wzorowe oraz stałe ma przychody sponsorskie, choć na polu ostatnio wiedzie mu się różnie. Amerykanie i tak go kochają, a zatem pożądają leku na zapalenie stawów, który reklamuje (i ma ponoć 7 mln dolarów tylko z tego powodu), tak samo jak dzięki niemu cenią firmy KPMG (na daszku), Barclays (na piersi) i Callaway (na rękawie).

Na dodatkowej liście „International 20" jest irlandzki narzeczony Karoliny Woźniackiej Rory McIlroy. Kwota dochodów (33 336 796 USD) dałaby mu siódme miejsce wśród „szczęściarzy", tuż za Mickelsonem. Rory ma do wzięcia w rocznych ratach 250 mln dolarów z Nike oraz nieco mniej od Bose i Omegi, więc z żadnej listy długo nie wypadnie. Nie wypadnie, prawdę mówiąc, nikt z wymienionych, a jeszcze może pojawi się kilku nowych, bo w wielkim golfie zawodowym słowo kryzys jakby nie istniało. Za zwycięstwo w golfowym FedExCup w 2012 r. Brandt Snedeker wziął 10 mln USD, co wystarczyło mu tylko na miejsce na liście „Przyszłych szczęściarzy". Właśnie powstał cykl turniejów o nazwie „Finałowa seria wyścigu do Dubaju". Ma cztery  jesienne przystanki, dwa w Szanghaju (z pulami nagród 7 mln i 8,5 mln dolarów), jeden w tureckim Belek (7 mln) i ostatni w rzeczonym Dubaju (8 mln).

Powie ktoś, całkiem zasadnie, że marzenia wszystkich golfistów żywią się właśnie takimi rankingami i opowieściami o pieniądzach leżących na wypielęgnowanej trawie w pięknych miejscach świata. To prawda, miliony przemawiają do wyobraźni. Ale kto raz czysto trafił piłkę i zobaczył ją lecącą wedle życzenia prosto i wysoko nad drzewami, wodą oraz bunkrami, kto usłyszał, jak pada na green i dostrzegł, że zastygła zgrabnie niecały metr od flagi, ten wie, że szczęście golfisty leży zupełnie gdzie indziej.

Sławny Lee Trevino, sześciokrotny zwycięzca wielkoszlemowy, gdy spytano go, jak wyobraża sobie perfekcyjne wakacje, odpowiedział: – Pojechać do Meksyku z kilkoma kumplami i grać w golfa.

[email protected]