. Nie było tu nic nowego ponad to, co pojawiło się w komunikacie FED w środę, chociaż jak zwykle wiele zależy od interpretacji całego kontekstu i jego wpływu na potencjalne scenariusze. We wczorajszym komentarzu dziennym zwróciłem uwagę, że komunikat FED nie był aż tak „jastrzębi" na jaki wyglądał w pierwszym momencie. I raczej nie zwiększył on prawdopodobieństwa podwyżki stóp procentowych już w czerwcu – wiele w tym względzie będzie zależeć od kombinacji bieżących danych – kształtowania się cen ropy i perspektyw dla tego surowca, odczytów makroekonomicznych w najbliższych tygodniach (pytanie, czy utrzyma się spowolnienie obserwowane w grudniowych odczytach), a także sytuacji globalnej, w tym rozwoju wypadków w strefie euro, a także pozycji (choć może lepiej napisać siły dolara) względem innych walut. Tymczasem pierwsze dość ważne dane z USA pojawią się już dzisiaj o godz. 14:30 – to wstępny odczyt PKB za IV kwartał – kolejne poznamy w przyszłym tygodniu (to indeksy ISM i rynek pracy). Oczekiwania zakładają wzrost gospodarki w zanualizowanym tempie 3 proc. (te szacunki zostały w ostatnich tygodniach zrewidowane z 3,5 proc. po słabszych odczytach za grudzień) wobec 5 proc. osiągniętych w III kwartale. Nawet niewielkie rozczarowanie zostałoby przyjęte negatywnie dla dolara. Większe znaczenie może mieć jednak odczyt indeksu cenowego PCE Core, który traktowany jest jako bardziej wiarygodny miernik inflacji. Tutaj spodziewane jest spowolnienie z 1,4 proc. kw/kw do 1,2 proc. kw/kw. Dzisiaj opublikowane zostaną też ostateczne dane nt. nastrojów konsumenckich Uniwersytetu Michigan, a także odczyt Chicago PMI, ale ich waga będzie mniejsza.
Ważne dane napłynęły dzisiaj także ze strefy euro. O godz. 11:00 opublikowana została szacunkowa inflacja HICP dla całego obszaru walutowego. Po wczorajszym rozczarowaniu danymi z Niemiec inwestorzy liczyli się z tym, że odczyt może być niższy od szacunków na poziomie -0,5 proc. r/r (w grudniu było to -0,2 proc. r/r). I nie pomylili się – odczyt pokazał -0,6 proc. r/r. Reakcją wspólnej waluty nie był jednak spadek, a wzrost. Podobnie jak wczoraj widać że że kwestia inflacji jest ignorowana – rynek widzi w tym słuszność działań podjętych przez ECB – chociaż w dłuższym okresie takie dane będą mocnym argumentem dla „ultra-gołębiej" frakcji w Europejskim Banku Centralnym za wdrożeniem kolejnej odsłony programu QE po wrześniu 2016 r. A, zatem pretekstem do utrzymania długoterminowego trendu spadkowego na euro. W krótkim okresie nie przeszkodzi to jednak w możliwym odreagowaniu wspólnej waluty, co zresztą jest już widoczne od kilku dni w różnych relacjach na parach z EUR.
W przypadku EUR/USD widać, że impuls napłynie po godz. 14:30. Układ techniczny pokazuje istotność wsparcia na 1,1260, które wynika z 50 proc. zniesienia Fibo ruchu z poniedziałku i wtorku. Istotne dla potwierdzenia wzrostów będzie jednak wyraźne wyjście ponad rejon 1,1376 (dawny opór na bazie minimum z 2003 r.).
Nadal ciekawie jest na franku, który w tym tygodniu wyraźnie stracił w głównych relacjach. Niemniej dzisiaj dynamika ruchu jest nieco mniejsza. Wpływ na to mógł mieć odczyt indeksu nastrojów w biznesie KOF, który wprawdzie w styczniu spadł do 97 pkt. wobec 98,8 pkt. w grudniu, ale dramatu nie było. Nie oznacza to bynajmniej, że głębszego tąpnięcia nie należy spodziewać się w lutym, stąd też daje to dalszą legitymizację do półoficjalnych (obecnie) i oficjalnych (obniżka przedziału stawek LIBOR) działań Narodowego Banku Szwajcarii w niedalekiej przyszłości.
Zestawiając franka z głównymi walutami widać, że na przestrzeni ostatnich 5 dni najbardziej stracił on w relacji do euro (ponad 6 proc.), a najmniej do dolara nowozelandzkiego (niecałe 3 proc.), co wynika ze słabości NZD po ostatnim komunikacie RBNZ. Niemniej na drugim miejscu po EUR/CHF jest relacja GBP/CHF z dynamiką wzrostu poniżej 6 proc. za ostatnie 5 dni.
