Inwestorzy mają dylemat

Taka zmienność notowań S&P 500 jak w trakcie ostatnich sesji ostatnio występowała w 2002 r., gdy kończyła się najsilniejsza

fala bessy po pęknięciu internetowego bąbla. Jednocześnie wtedy pierwsze bankructwo, związane

z kreatywną księgowością w amerykańskich firmach, zapowiadało tę najmocniejszą wyprzedaż.

W związku z tym wydaje się, że głównym dylematem rysującym się obecnie na amerykańskim parkiecie jest rozstrzygnięcie, czy zbliżamy się do końca złej koniunktury, czy też jesteśmy przed najbardziej gwałtownym ruchem w dół. Ta wątpliwość z fundamentalnego punktu widzenia sprowadza się do tego, czy perspektywa dalszego osłabienia wydatków konsumenckich i z tej strony presja na gospodarkę USA znalazły już w pełni odbicie w cenach akcji. Przez ostatni rok amerykańskie indeksy spadły mniej niż na innych dojrzałych rynkach. Można więc przypuszczać,

że nie.

Charakterystyczne jest zachowanie na wykresie S&P 500 dziennego MACD, który wciąż jeszcze nie pokonał lipcowego minimum. W efekcie jest szansa na powstanie pozytywnej dywergencji. Problem jednak w tym, że wskaźnik wciąż nie przeciął średniej. W klasycznym przypadku najpierw powinno dojść do przecięcia przez MACD linii sygnalnej, utworzenia dzięki temu pozytywnej dywergencji, która następnie zostałaby potwierdzona przez wykres kursu, który pokonałby wcześniejszy dołek. W związku z tym do mogącego pozornie wyglądać optymistycznie układu MACD i S&P 500 należy podchodzić z dużą ostrożnością.

Uzupełnieniem obecnego obrazu amerykańskiego parkietu jest szykujący się czwarty kolejny kwartalny spadek S&P 500. Od takiej sekwencji zaczynała się bessa po pęknięciu internetowego bąbla. W krótszej perspektywie byłaby to pozytywna wskazówka, gdyż piąty kwartał bessy przyniósł zwyżkę. Na dłuższą metę jednak zapowiadałoby to jeszcze duże kłopoty i oznaczało, że duża część trendu zniżkowego wciąż jeszcze przed amerykańską giełdą.