Drugie półrocze pod znakiem zapytania

Janusz Smołka | Z prezesem Konsorcjum Stali rozmawia Adam Roguski

Po wiosennym gwałtownym wzroście cen stali w lipcu obserwujemy korektę. Jak wygląda w tej chwili rynek i jakie są zapatrywania na kolejne miesiące?

Mamy do czynienia z sytuacją trudną dla wszystkich graczy – producentów, sektora handlu oraz końcowych odbiorców. W ostatnich latach ceny spadały, ale był to przynajmniej trend stabilny. Jednak pod koniec zeszłego roku spadki przyspieszyły, co spowodowało niesamowite zamieszanie na rynku i w relacjach między hutami i firmami handlowymi oraz między firmami handlowymi a końcowymi odbiorcami – trudno podejmować decyzje o zakupach, jeśli ceny mogą jeszcze bardziej spaść. Tymczasem na początku tego roku stal zaczęła bardzo gwałtownie drożeć – w przypadku niektórych asortymentów zwyżki sięgały nawet 50 proc. w ciągu dwóch–trzech miesięcy. Moim zdaniem huty przesadziły z tempem podnoszenia cen, gdyby były one wprowadzane miarowo, to byłyby większe szanse na utrzymanie trendu. Podnoszenie cen przez huty wywołało sztuczny popyt – dystrybutorzy i odbiorcy końcowi chcieli się zabezpieczyć przed dalszymi podwyżkami. Jednocześnie nie rosła podaż, co przełożyło się na wywindowanie cen do lekko absurdalnych poziomów. Taka sytuacja aż prosiła się o korektę, co właśnie obserwujemy.

Ubiegłoroczny spadek cen to pokłosie taniejących surowców i nadpodaży stali na globalnym rynku. Tegoroczne zwyżki były wspierane m.in. zaostrzeniem unijnej polityki względem taniego importu z krajów, które nie ponoszą kosztów polityki klimatycznej. Jak może się rozwinąć sytuacja?

Trudno powiedzieć, czy mamy do czynienia z korektą przed dalszymi zwyżkami, czy niestety wrócimy do trendu spadkowego. Przewidywać jest trudno, bo nie ma prostych czynników, na których można oprzeć prognozowanie. Na rynkach dzieje się dużo – mamy wciąż zamieszanie w Chinach, unijna polityka antydumpingowa rzeczywiście nabrała rozmachu, objęła blachy zimnowalcowane z Chin i Rosji, wszczęto też postępowania w sprawie blach gorącowalcowanych i grubych oraz rur z Chin, a potem w sprawie prętów żebrowanych z Białorusi. Dodatkowo w kwietniu został wprowadzony nadzór nad importem wyrobów ze Wschodu – polega to na tym, że import jest rejestrowany i jeśli po postępowaniu antydumpingowym Komisja Europejska zdecyduje się na nałożenie ceł, to uwzględnia to także okres od wprowadzenia rejestracji. Importerzy boją się więc podjąć ryzyko – oczywiście niektórzy szukają możliwości sprowadzania stali z krajów, które nie są objęte procedurami unijnymi.

Jak Konsorcjum Stali wyszło na gwałtownych zwyżkach cen w II kwartale?

Według wstępnych szacunków w II kwartale grupa miała 17,8 mln zł zysku netto wobec 0,6 mln zł rok wcześniej. W I półroczu zarobek wzrósł o 44 proc., do 23,1 mln zł. Tak więc właściwie zareagowaliśmy na warunki, jakie panowały w II kwartale, i jesteśmy także przygotowani do okresu korekty.

Jak przedstawia się zapotrzebowanie na stal w Polsce – patrząc długofalowo?

Branża spodziewała się, że w tym roku ruszą inwestycje infrastrukturalne, co pociągnie wzrost konsumpcji stali, ale to najwyraźniej kwestia przyszłego roku. Niemniej konsumpcja jest teraz na dobrym poziomie, nieco wyższym niż w poprzednich latach. Nie spodziewam się, by do końca roku miało się to zmienić – pamiętając o sezonowym spadku popytu na stal, szczególnie budowlaną, w ostatnim, zimowym kwartale.

Hutnicza Izba Przemysłowo-Handlowa prognozuje, że w najbliższych latach zapotrzebowanie na stal będzie systematycznie rosnąć. Naszym celem jest utrzymanie pozycji rynkowej i uzyskiwanie wyższej dynamiki sprzedaży niż dynamika konsumpcji stali w kraju.

Wasze długofalowe zapatrywania są chyba optymistyczne, skoro uruchomiliście program inwestycyjny na lata 2016–2018 o wartości 55 mln zł.

Stal jest materiałem, który trudno będzie zastąpić w najbliższym czasie. Nasze inwestycje to po prostu rozwój w obszarach, w których czujemy się bardzo dobrze. Wzmacniamy trzy oddziały w zakresie infrastruktury handlowej, magazynowej i przetwórczej.

Część giełdowych dystrybutorów stali bardzo mocno poszła w dywersyfikację działalności – Stalprodukt ma hutę cynku i ołowiu, Stalprofil kładzie gazociągi z izolowanych przez siebie rur. Nie macie podobnych planów?

Czujemy się bardzo dobrze w tym, co sprawdza się od lat. Zajmujemy się handlem stalą oraz przetwórstwem – np. cięciem blach, oraz produkcją zbrojeń budowlanych. Taka struktura daje odporność na zmiany na rynku. Kiedy ceny stali spadają, zarabiamy więcej na segmencie produkcyjnym, a kiedy rosną – lepsze marże uzyskujemy w dystrybucji.

Mamy też odpowiednio zdywersyfikowaną strukturę klientów, choć oczywiście największy udział ma szeroko rozumiane budownictwo.

Wiosenny wystrzał cen stali przełożył się na poprawę wycen giełdowych dystrybutorów. Czy wycena Konsorcjum Stali wskoczyła – z 29 na 39 zł – na adekwatny pozom?

Wycena rynkowa jest nadal niższa od wartości księgowej, a rok temu papiery kosztowały 45 zł. Pamiętajmy, że płynność akcji nie jest zbyt wysoka, więc czasami pojedyncze transakcje mogą wpłynąć na kurs.

Spółka podzieliła się ubiegłorocznym zyskiem z akcjonariuszami – czy przyjmiecie stałą politykę dywidend?

W tym i zeszłym roku spółka wypłaciła po 1,5 zł na akcję. Nie przyjęliśmy dotychczas stałej polityki dywidendy, zarząd rekomenduje podział zysków, uwzględniając plany rozwojowe spółki i jej aktualne potrzeby finansowe.

CV

Janusz Smołka jest absolwentem Politechniki Śląskiej, w latach 1981–2009 i 2011–2014 pracował w Hucie Pokój – m.in. jako wiceprezesa ds. handlu i marketingu oraz szef biura strategii. Od czerwca 2015 r. jest prezesem Konsorcjum Stali, jednego z czołowych dystrybutorów wyrobów hutniczych.