Dokument podzielony został na dwie zasadnicze części. Pierwsza z nich dotyczy wymiany handlowej pomiędzy Polską a Azją, w której przedstawione zostały szczegółowe dane statystyczne i analizy trendów dla wartości eksportu i importu. Zidentyfikowano w niej również główne zagrożenia związane z niestabilnością otoczenia regulacyjnego i politycznego w wybranych państwach azjatyckich. Podkreślono też, że choć udział krajów Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej w strukturze polskiego eksportu i importu systematycznie rośnie, to nadal pozostaje on niewspółmierny do gospodarczego potencjału regionu. Szczególną uwagę zwrócono na możliwości współpracy z krajami takimi jak Indie, Wietnam, Indonezja czy Filipiny, które wykazują wysoką dynamikę wzrostu PKB oraz zgłaszają rosnące zapotrzebowanie na produkty i technologie z Europy.
Druga część raportu zawiera analizę atrakcyjności inwestycyjnej krajów azjatyckich z punktu widzenia polskich przedsiębiorstw. Oceniono w niej szereg czynników mających wpływ na decyzje inwestycyjne, takich jak: prawa własności, struktura własności, kapitał ludzki, infrastruktura, kultura, język, kapitał marki oraz napięcia polityczne. Na koniec przedstawiona została również mapa ryzyk dla polskich firm planujących ekspansję na rynki azjatyckie.
Jednym z głównych ustaleń płynących z raportu było zidentyfikowanie niskiego kapitału polskiej marki jako poważnej bariery dla polskich eksporterów i inwestorów. Pomimo rosnącej konkurencyjności polskich produktów – zwłaszcza w sektorach rolno-spożywczym, kosmetycznym, IT, energetycznym czy w branży zielonych technologii - brakuje jednak rozpoznawalności polskich marek na rynkach azjatyckich, co wynika m.in. ze słabego stopnia upowszechnienia polskiej kultury w Azji. To z kolei ogranicza zdolność polskich przedsiębiorców do efektywnego skalowania ich działalności, nawiązywania relacji z partnerami biznesowymi w Azji oraz budowania długoterminowego zaufania w oczach azjatyckich konsumentów.
Przedstawiono listę rekomendacji strategicznych dla polskich przedsiębiorstw i instytucji publicznych odpowiedzialnych za dyplomację gospodarczą. Wśród nich znajdują się postulaty dotyczące: intensyfikacji polskich działań brandingowych, wspierania sieci placówek PAIH oraz Instytutów Polskich w Azji, rozwijania współpracy akademickiej i technologicznej z krajami azjatyckimi, a także wspierania polskich inwestorów za granicą poprzez inicjatywy finansowe, doradcze i edukacyjne. Podkreślono także konieczność budowania lokalnych aliansów i angażowania się w regionalne inicjatywy gospodarcze, co może zwiększyć efektywność operacyjną i ograniczyć ryzyko inwestycyjne.
Raport „Polski Wiek Azji: Czynniki kształtujące atrakcyjność inwestycyjną krajów azjatyckich” dostępny jest bezpłatnie do pobrania na stronie internetowej cherubin.biz. Stanowi źródło wiedzy dla menedżerów, inwestorów, przedstawicieli administracji publicznej oraz wszystkich interesariuszy zainteresowanych ekspansją gospodarczą na rynki wschodnioazjatyckie. Wykorzystanie w raporcie metody analitycznej TISM (ang. Total Interpretative Structural Modeling) umożliwia identyfikację i uporządkowanie kluczowych czynników wpływających na atrakcyjność i ryzyka związane z daną lokalizacją, ułatwiając podejmowanie trafnych, świadomych decyzji inwestycyjnych.
Wnioski płynące z raportu i dyskusji podczas konferencji jednoznacznie wskazują, że sukces polskich firm w Azji będzie zależeć od ich umiejętności długofalowego planowania i nawiązywania głębokich relacji z azjatyckimi partnerami, wykorzystania okazji do współpracy z polskimi podmiotami rządowymi, elastyczności operacyjnej oraz zdolności adaptacji do zróżnicowanego otoczenia gospodarczo-kulturalnego tego kontynentu. W tym kontekście „Polski wiek Azji” może więc okazać się nie tylko hasłem konferencyjnym, ale swoistym wezwaniem do działania dla polskich przedsiębiorców w nadchodzących latach.
