Hunter Biden, lat 49, jest prawnikiem i lobbystą. W latach 2014–2019 „zasiadał" w radzie dyrektorów ukraińskiej spółki paliwowej Burisma Holdings Ltd. Słowo „zasiadał" ująłem w cudzysłów, ponieważ w sprawach spółki Hunter na Ukrainie nigdy się nie pojawił, nie brał udziału w posiedzeniach rady, a został do niej powołany z uwagi na wpływy i nazwisko. Co nie oznacza, że naruszył prawo, ukraińskie czy amerykańskie. Twierdzi się, że świadczył spółce porady dotyczące kwestii prawnych, finansów i strategii. Mogło być takich spraw wiele, spółka została zawiązana przez oligarchę o kwestionowanej reputacji, który z czasem popadł w niełaskę.
Można przyjąć, że Hunter Biden pełnił w Burismie rolę ornamentariusza. Agencja Reuters donosi: „Mówi się, że jego obecność w radzie nie uchroniła spółki przed najpoważniejszym z zagrożeń: serią śledztw wszczętych przez władze Ukrainy przeciwko właścicielowi, Mykole Zloczewskiemu, multimilionerowi i byłemu ministrowi środowiska i zasobów naturalnych. Zarzuty dotyczyły przestępstw podatkowych, prania pieniędzy i przyznania Burismie licencji w czasie, gdy Zloczewski był ministrem".
Warto jednak wziąć pod uwagę, że spółka zajmowała się międzynarodowym obrotem paliwem strategicznym, czyli gazem; że eksportowała go na Zachód; że potrzebowała wiedzy o realiach polityki międzynarodowej – przeto angażowała do rady dyrektorów nie ekspertów corporate governance, ale doświadczonych polityków. Należał do nich Aleksander Kwaśniewski, rozumiejący dobrze Wschód i Zachód. Od Bidena Juniora nie oczekiwano staranności wynikającej z zawodowego charakteru jego działalności. W tym kontekście blednie wymowa moich pouczeń o time commitment członków rad, obowiązku uczestniczenia w posiedzeniach, odpowiedzialności za nienależyte wywiązywanie się z obowiązków...
Trump obawia się kandydatury Bidena Seniora. To polityk z krwi i kości, zanim został 47. wiceprezydentem, przez 26 lat reprezentował w Senacie stan Delaware. Zna wszystkich, jest popularny. Trump, prostak, obrzucił arystokratę Kongresu epitetami i próbował zmontować intrygę, jakoby Hunter był na Ukrainie zamieszany w ciemne interesy, wobec czego jego prominentny ojciec wykorzystał stanowisko i wymusił dymisję prokuratora generalnego Szokina (skorumpowanego nawet ponad miejscowe zwyczaje!). W ten sposób Hunter, zapewne incydentalny uczestnik wydarzeń, stałby się demonem z opowieści, w której jest wszystko, co trzeba: międzykontynentalna intryga polityczna, wybory w USA, korupcja na Ukrainie, strategiczne paliwo, konflikt interesów, whistleblowing, szantaż, niejasne płatności, ornamentariusze w radzie dyrektorów – tematów wystarczyłoby na kilka sensacyjnych scenariuszy.
Nie kryję sympatii dla demaskatorów (whistleblowerów), którzy z drugiego lub trzeciego planu ślą na jaw informacje o niegodziwych postępkach. Dzięki nim świat poznał prawdę, że Trump osobiście oraz jego prawnik Rudy Giuliani naciskali na młodego prezydenta Ukrainy, by uprzykrzył życie Hunterowi, szkodząc zarazem ojcu uwikłanemu w konflikt interesów. Stany Zjednoczone mogą przecież wstrzymać pomoc wojskową dla dotkniętej wojną Ukrainy. Ten szantaż to niegodziwość, dlatego demokraci w Izbie Reprezentantów wszczynają procedurę impeachmentu, która – za zgodą Senatu – może doprowadzić do złożenia prezydenta z urzędu.
Bidenowie utrzymują, że Hunter nie informował ojca o sprawach Burismy, a wiceprezydent nie interweniował w sprawie syna. Większość daje im wiarę, a zarzuty Trumpa uważa za brednie. Ciekaw jestem rozwoju wydarzeń.
