Emisyjne „ostatki” przed martwym sezonem

Do połowy grudnia emitenci obligacji mogą walczyć o uwagę inwestorów przed przerwą świąteczną i tradycyjnym okresem zastoju w styczniu.

Okoliczności wskazują, że faktycznie końcówka roku przyniesie ożywienie na rynku publicznych emisji, po tym jak w III kwartale wartość zrealizowanych projektów wyniosła 265 mln zł (wobec 940 mln zł w I półroczu). Perspektywy przekroczenia 1,445 mld zł w całym roku i tym samym ustanowienia nowego rekordu wartości emisji prospektowych nadal obowiązują, wiele zależy oczywiście od postawy emitentów i chłonności rynku.

Rynek pierwotny

Względnie pewnym można być kolejnych emisji Getin Noble Banku. Bank ma ważny, świeży program emisji (750 mln zł), który dopiero napoczął (zapisy do 4 listopada dotyczą oferty wartej 40 mln zł).

Ważny i świeży prospekt ma też Best, ale najnowsza emisja (50 mln zł) ślimaczyła się i wymagała wydłużenia zapisów. Ostatecznie zamknięto ją w całości i teraz oferujący z emitentem muszą ocenić, czy obniżenie marży doprowadziło nareszcie do zrównoważenia popytu (dwie poprzednie tegoroczne emisje – z wyższą marżą – kończyły się już po dwóch dniach przyjmowania zapisów) i czy wobec tego warto przed końcem roku wychodzić z kolejną emisją. Decydującym czynnikiem może okazać się apetyt Bestu na nowe inwestycje.

Ważne prospekty mają także PCC Rokita i PCC Exol. Rokita już zapowiedział zamiar przeprowadzenia kolejnej emisji wartej 25 mln zł. W tym przypadku jest to ponowienie oferty z wakacji – spółka oferuje 5 proc. przez siedem lat. Poprzednia emisja zakończyła się skromną – jak na Rokitę – redukcją zapisów (0,09 proc.), a od czasu jej przeprowadzenia rynek terminowy przesunął w górę oczekiwania co do podwyżek stóp, RPP odżegnała się zaś od możliwości ich obniżenia. Faktycznie więc warunki emisji są nieco słabsze (choć na pierwszy rzut oka takie same) niż w sierpniu, ale w wakacje popyt ma różne kaprysy, być może więc i Rokita dobrze ocenia sytuację. Ostatecznie w emisjach obligacji nie chodzi o to, żeby plasować je szybko, lecz o to, by koszt finansowania był najniższy, na jaki pozwala rynek. W końcówce roku sił może raz jeszcze spróbować PCC Exol (ma na koncie dwie emisje w tym roku), ale wiele będzie zapewne zależało od wyników oferty Rokity (oferujący jest ten sam, a decyzje w rękach tych samych osób).

Prospekt Ghelamco traci ważność za trzy miesiące. W jego ramach deweloper pozyskał 230 mln zł z programu wartego 350 mln zł, który miał zaspokajać potrzeby finansowe z górką. Jednak w tzw. międzyczasie pojawiły się nowe projekty i nie można wykluczyć, że Ghelamco spróbuje jeszcze skorzystać z prospektu. Szanse na kolejne emisje ocenią oferujący.

Brak natomiast „awiza" z Banku Pocztowego. Od ostatniej emisji publicznej zmieniły się władze banku, a z wywiadu, którego Rafał Kozłowski – prezes PKO Banku Hipotecznego – udzielił Obligacje.pl, wynika, że nie wszystkim w grupie PKO podoba się plasowanie obligacji podporządkowanych inwestorom indywidualnym. W ramach prospektu Pocztowy może jednak emitować także obligacje zwykłe (niepodporządkowane), co oznaczałoby jednak obniżenie kuponu.

Akceptacja niskiego kuponu będzie najpewniej warunkiem wzięcia udziału w publicznej emisji obligacji Giełdy (60 mln zł), gdy KNF zatwierdzi już prospekt emisyjny. Zapewne przed podobnym dylematem staną inwestorzy, jeśli Kruk – zgodnie z zapowiedziami – faktycznie zdecyduje się zaoferować im obligacje nominowane w euro.

Do tej listy dochodzi jeszcze GetBack, którzy przyjął program emisji publicznych wart 300 mln zł (brak informacji o złożeniu prospektu) oraz kilka projektów tzw. małych emisji (do równowartości 2,5 mln EUR), które mogą pojawić się bez zapowiedzi.

Rynek wtórny

Prawie 187 mln zł warte są obligacje firm zapadające w listopadzie, z czego 100 mln zł przypada na listy zastawne mBanku Hipotecznego. Wystarczy rzut oka na publikowaną listę, by przekonać się, że w większości przypadków terminowość wykupu jest poza dyskusją. Duży znak zapytania można postawić jedynie przy papierach Fast Finance, który z ostatnich zobowiązań wywiązuje się w kratkę. Z zapadającej serii (3,9 mln zł) we wrześniu firma wykupiła 60 proc. emisji, ale spółka wydała 1 mln zł na przedterminowy skup i amortyzację innych papierów.

Wiadomo natomiast, że obligacji w terminie nie spłaci LZMO – spółka złożyła wniosek o otwarcie postępowania sanacyjnego.

W listopadzie w nowe okresy odsetkowe wchodzi 114 serii obligacji nieskarbowych no­towanych na Catalyst, co jest dobrą okazją do zawierania transakcji po „czystych" cenach, „niepobrudzonych" narosłymi odsetkami.

Zmienne kupony na dłuższy okres

Rentowność dziesięcioletnich obligacji skarbowych wspięła się do 3,11 proc. i jest najwyższa od burzy wywołanej przez Brexit. Stawki kontraktów na WIBOR powoli rosną i w przypadku dziesięcioletnich instrumentów sięgają 2,5 proc. (2,4 proc. przed tygodniem), dyskontując przyszłe podwyżki stóp. Z tym że według oceny rynku są to perspektywy odległe, bo kontrakty FRA oscylują w pobliżu bieżącego poziomu WIBOR w całym dwuletnim horyzoncie. Różnica w porównaniu z wcześniejszymi miesiącami polega na tym, że stawki FRA „nie zakładają" już obniżki stóp procentowych w Polsce.

Co więc podpowiada inwestorom z rynku obligacji firm rynek terminowy? Po pierwsze, by obawy schować do kieszeni. Większość obligacji korporacyjnych ma zmienne oprocentowanie uzależnione od stawek WIBOR, a te – o tym mówią kontrakty FRA – nie zmienią się w okresie dwóch lat. Sam WIBOR jest stabilny, bo wzrost stawek o 1 pkt bazowy w ostatnich tygodniach to kosmetyka, a nie trend. Jednak w dłuższym horyzoncie lepiej przeważać w portfelu obligacje o zmiennych kuponach – nie generują one ryzyka stopy procentowej. Jeśli stawki WIBOR faktycznie miałyby wzrosnąć, wzrośnie również nominalne oprocentowanie obligacji, a jeśli oczekiwania się zmienią, wówczas stała marża uchroni realny zysk. Gdyby natomiast obligacje skarbowe (stały kupon) miały nadal tanieć i dawać wyższą rentowność, po pewnym czasie trend może przełożyć się na marże oferowane w emisjach na rynku pierwotnym, ponieważ w porównaniu z obecnymi marżami skurczeniu ulega spread między papierami skarbowymi (w domyśle – wolnymi od ryzyka) a korporacyjnymi.