Jednak ogólnie był to rok wyraźnego osłabienia polskiej waluty, co jest przede wszystkim wynikiem pogorszenia perspektyw dla globalnej gospodarki.
Notowania złotego – względnie stabilne w pierwszej połowie roku, zaczęły wyraźnie zniżkować w drugim półroczu. Jakkolwiek proces ten jest nierozerwalnie związany z kryzysem zadłużenia w Europie, tak naprawdę gro osłabienia polskiej waluty wytłumaczyć można wzrostem awersji do ryzyka i odpływem kapitału z rynków wschodzących. Solidarnie ze złotym czy forintem traciły takie waluty jak meksykańskie peso, brazylijski real czy południowoafrykański rand. Zresztą dobrym miernikiem postrzegania ryzyka przez inwestorów są ceny amerykańskich (pomimo obniżenia ratingu), niemieckich czy szwajcarskich obligacji (wszystkie w okolicach historycznych maksimów). Oznacza to, iż do umocnienia złotego potrzebne jest przekonanie wśród inwestorów, iż globalna gospodarka wraca na ścieżkę ożywienia, co spowodowałoby powrót inwestorów na ryn ki wschodzące.
Złotemu nie pomagał też kryzys w europejskim sektorze bankowym. Polski sektor bankowy uzależniony jest od finansowania w walutach obcych i istniało zasadnicze ryzyko, iż część tego zadłużenia trudno będzie odnowić. Wróciły zatem demony z początku 2009 roku kiedy podobne obawy pchnęły notowania EURPLN w pobliże 5,00. Tym razem nie stało się tak tylko dlatego, iż EBC (przy wsparciu Fed) dostarcza rekordowe ilości pieniądza do systemu bankowego. Jednak ryzyko cały czas jest aktualne. Polski nadzór finansowy podjął co prawda kroki mające w przyszłości ograniczyć to ryzyko, ale nawis kredytów walutowych będzie stanowił czynnik ryzyka dla złotego jeszcze przez kilka lat.
Zamkniętym tematem staje się kwestia relacji dług publiczny/PKB w kontekście notowań złotego. Ministerstwo Finansów potwierdziło nasze szacunki, iż będzie ona zbliżona do poziomu 54%. W przyszłym roku do obliczenia tej relacji wykorzystany będzie kurs średnioroczny. Na rynku obecny będzie prawdopodobnie nadal NBP, którego celem nie był próg zadłużenia a zmniejszenie amplitudy wahań na rynku w celu ograniczenia negatywnego wpływu na inflację. Jak pokazało ostatnich kilka miesięcy, interwencje te nie mają wpływu na trend (i skalę osłabienia polskiej waluty), wprowadzają jednak dodatkowy element niepewności dla krótkoterminowych graczy na rynku złotego.
Rok przyszły ma szanse przynieść umocnienie złotego. W bazowym scenariuszu (zakładającym brak negatywnych szoków, jakim byłoby np. załamanie na rynku nieruchomości w Chinach) zakładamy poprawę koniunktury gospodarczej w drugim lub trzecim kwartale przyszłego roku, co powinno wpłynąć pozytywnie na nastroje rynkowe i w konsekwencji prowadzić do umocnienia złotego, nawet poniżej 4,20 za euro. Jednak zanim to nastąpi złoty może być słabszy. W pierwszym kwartale średni kurs EURPLN może zamknąć się w przedziale 4,50-4,60 wobec słabej koniunktury w Europie i przedłużającej się niepewności co do porozumienia fiskalnego (które naszym zdaniem będzie wypracowywane w dużych bólach). W piątek o godzinie 16.00 euro kosztowało 4,45 złotego (+12,7% w skali roku), dolar 3,43 złotego (+15,9%), frank 3,66 (+15,5%), zaś funt 5,33 (+15,6%).
