Dane o sprzedaży w USA chwilowo zatrzęsły akcjami

Pu­bli­ka­cja da­nych o mar­co­wej sprze­da­ży de­ta­licz­nej w USA tro­chę po­krzy­żo­wa­ła wczo­raj pla­ny by­ków na war­szaw­skiej gieł­dzie. In­deks WI­G20, któ­ry w pew­nym mo­men­cie zy­ski­wał 1,6 proc., skoń­czył se­sję 0,8 proc. na mi­nu­sie – wła­śnie głów­nie za spra­wą fe­ral­nej pu­bli­ka­cji da­nych.

Sprze­daż w USA oka­za­ła się za­ska­ku­ją­co ma­ła, – wzglę­dem lu­te­go zma­la­ła o 1,1 proc., pod­czas gdy ocze­ki­wa­no wzro­stu o 0,3 proc.

To spra­wia, że zmniej­szy­ło się praw­do­po­do­bień­stwo re­ali­za­cji opty­mi­stycz­ne­go sce­na­riu­sza szyb­kie­go oży­wie­nia, któ­re po­ja­wi­ło się wraz z lep­szy­mi od­czy­ta­mi w lu­tym. Zwięk­szy­ło się za to nie ty­le na­wet praw­do­po­do­bień­stwo po­głę­bie­nia się re­ce­sji za oce­anem, ile ra­czej bo­le­sne­go i dłu­go­trwa­łe­go okre­su wy­cho­dze­nia z kry­zy­su. Dla ryn­ku ak­cji ta­ki sce­na­riusz mu­siał­by za­pew­ne ozna­czać rów­nie dłu­go­trwa­ły trend bocz­ny.

W na­tło­ku da­nych ma­kro war­te uwa­gi są jed­nak nie tyl­ko da­ne o sprze­da­ży de­ta­licz­nej w USA, któ­re by­ły wczo­raj te­ma­tem nu­mer je­den, lecz tra­dy­cyj­nie za­po­mnia­ne, acz­kol­wiek bar­dzo istot­ne, naj­now­sze (opu­bli­ko­wa­ne w pią­tek) od­czy­ty wskaź­ni­ków wy­prze­da­ją­cych ko­niunk­tu­ry OECD. Są one o ty­le istot­ne, że w prze­szło­ści po­zwa­la­ły wy­chwy­cić punk­ty zwrot­ne w go­spo­dar­ce.

O ile naj­now­szy od­czyt wskaź­ni­ka dla USA (ko­lej­ny spa­dek, do 89,9 pkt) po­twier­dza pe­sy­mizm zwią­za­ny z wczo­raj­szy­mi da­ny­mi o sprze­da­ży de­ta­licz­nej, to ten sam wskaź­nik dla na­sze­go kra­ju nie prze­sta­je ro­snąć. Zwyż­ku­jąc do 94,2 pkt, in­dy­ka­tor pod­sko­czył już trze­ci mie­siąc z rzę­du. Jest to więc ko­lej­ny wskaź­nik po­twier­dza­ją­cy, że punkt prze­ło­mo­wy pol­ska go­spo­dar­ka ma już za so­bą i dziel­nie opie­ra się ten­den­cjom re­ce­syj­nym. Nie­daw­no to sa­mo su­ge­ro­wał PMI dla prze­my­słu.

„Pol­ska gó­rą” – to stwier­dze­nie, któ­re­go uży­łem po pu­bli­ka­cji wskaź­ni­ka OECD mie­siąc te­mu, po­zo­sta­je więc ak­tu­al­ne. Nie zmie­nia się więc tak­że te­za mó­wią­ca, że trwa­ją­ce od po­ło­wy lu­te­go od­re­ago­wa­nie na war­szaw­skiej gieł­dzie ma so­lid­ne fun­da­men­tal­ne uza­sad­nie­nie i jest czymś wię­cej, niż na­tu­ral­nym od­bi­ciem po sil­nych spad­kach.

Po­pra­wa per­spek­tyw go­spo­dar­czych (przy­naj­mniej w na­szym kra­ju) cią­gle znaj­du­je od­zwier­cie­dle­nie w si­le re­la­tyw­nej no­to­wań ma­łych i śred­nich spół­ek, któ­re są szcze­gól­nie wraż­li­we na wa­ha­nia ko­niunk­tu­ry eko­no­micz­nej. Sa­mo po­ja­wie­nie się szans na prze­łom go­spo­dar­czy spra­wi­ło, że trwa pro­ces szyb­kie­go ni­we­lo­wa­nia skraj­ne­go nie­do­war­to­ścio­wa­nia, któ­re w tej gru­pie spół­ek sta­ło się w ostat­nich mie­sią­cach wręcz nor­mą.

Dzię­ki te­mu pro­ce­so­wi si­ła re­la­tyw­na sWI­G80 wzglę­dem WI­G20 jest o krok od prze­kro­cze­nia mak­si­mum z koń­ca mar­ca. Je­śli tak się sta­nie, pa­ra­metr ten znaj­dzie się naj­wy­żej od 12 mie­się­cy. Ma­łe spół­ki nie tyl­ko prze­sta­ły być bar­dziej ry­zy­kow­ne niż du­że (co by­ło cha­rak­te­ry­stycz­ne dla pierw­sze­go eta­pu bes­sy), ale sta­ją się bar­dziej atrak­cyj­ne.