Strategia dla rynku potrzebna od zaraz

W Bukowinie Tatrzańskiej maklerzy z Izby Domów Maklerskich oraz ludzie rynku, w tym z resortów finansów, skarbu i spraw zagranicznych debatowali nad słabą kondycją polskiego rynku kapitałowego. Emocji nie brakowało

Trzydniową konferencję, bogato reprezentowaną przez biura maklerskie, giełdę, Komisję Nadzoru Finansowego TFI, OFE i urzędników, od mocnego akcentu rozpoczął prof. Marek Góry, współtwórca systemu emerytalnego. – Ze względu na sytuację demograficzną nie ma co liczyć na realne zyski na rynkach kapitałowych w długim terminie – powiedział. W kolejnych panelach, pomimo starań ich uczestników, o optymizm też było niezmiernie trudno. Słowo „kryzys" odmieniało się tu przez wszystkie przypadki (i to pomimo rosnących indeksów giełdowych).

Waldemar Markiewicz, szef Izby Domów Maklerskich, mówił o fatalnej  kondycji krajowych biur maklerskich. I nie chodziło tylko o aktywność drobnych inwestorów (a raczej jej brak) czy zanikającą płynność na parkiecie. Zwrócił uwagę, że w ubiegłym roku branża poniosła straty na podstawowej działalności, czyli przekazywaniu zleceń na giełdę. Stąd postulat o obniżeniu opłat przez giełdę i przede wszystkim Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych. Postulował też o skróceniu sesji na giełdzie, co najmniej o 1 godzinę. Obawy gospodarza podzielali w części oficjalnej, ale i również w kuluarowych rozmowach szefowie innych biur maklerskich. Padały mocne słowa o umieraniu branży i całego polskiego rynku kapitałowego. Chodzi na przykład o wypieraniu krajowych maklerów przez zdalnych, zagranicznych brokerów (dowód – udziały w obrotach akcjami na GPW). Sporo obaw budzi nowy system giełdowy UTP, który dopuści na parkiet szybkie maszyny (zwłaszcza z zagranicy) nastawione tylko na krótkoterminowe spekulacje.

- To krajowe, a nie wypierające nas, skupiające się na dużych ofertach, zagraniczne biura maklerskie dbają przecież o rozwój polskiej gospodarki, pomagając mniejszych firmom pozyskać kapitał na rozwój. Jeśli ich nie będzie, wszyscy to odczujemy – alarmowali.

Przy tej okazji dostało się Pawłowi Tamborskiemu, wiceministrowi skarbu – za np. wybór na doradcę prywatyzacyjnego dużego globalnego banku, który analizuje polski rynek oczyma trzech analityków ... z oddziału w Moskwie. Ten szybko się jednak odwdzięczył. Wyraził nadzieję, że ktoś (jakieś biuro maklerskie) w końcu poniesie konsekwencje psucia rynku, jeśli chodzi np. o wprowadzenie spółki na giełdę, która zaraz po debiucie, odwołując na przykład prognozy finansowe, zrujnowała reputację, wartość akcji i inwestorów (na razie szykują się batalie giełdowe w przypadku władz takich emitentów, np. odzieżowego Solara, ze strony instytucji finansowych).

Przedstawiciel resortu finansów skarżył się na „biegunkę implementacji unijnych przepisów". Przedstawiciel KNF zauważył natomiast, że nikt na polskim rynku (a szczególnie biura maklerskie) nie jest szczególnie zainteresowany opiniowaniem zmieniających się przepisów w ramach konsultacji społecznych. Instytucje skarżyły się natomiast na „nadgorliwość" regulatora.

Słuchając panelistów można było odnieść wrażenie, że nikt w Polsce nie ma obecnie na uwadze wspólnego interesu - racja stanu pod hasłem: „wspólne dobro rynku kapitałowego" nie istnieje. Każdy ciągnie bowiem w swoją stronę, nie słuchając przy tym drugiego partnera. Wniosek: brakuje ewidentnie kogoś (instytucji?), kto wyciągnąłby wspólny mianownik. - Liczy się krótkowzroczność i własny interes uczestników rynku – można było usłyszeć w kuluarach. Przypomniano, że ostatnią strategią dla polskiego rynku kapitałowego była „Agenda Warsaw City 2010" – dokument z 2003 roku! Opracowało go ministerstwo finansów we współpracy z Ministerstwem Gospodarki Pracy i Polityki Społecznej, giełdą, Komisją Papierów Wartościowych i Giełd (obecnie KNF), KDPW i NBP. Strategia miała na celu uczynić Warszawę najważniejszym rynkiem finansowym w regionie. Obok opisu szans i zagrożeń, zawierała propozycję planu działania.

Waldemar Markiewicz zadeklarował, że Izba wesprze każdą inicjatywę, która by połączyła interesy wszystkich uczestników rynku, i stworzyła nowy, długoterminowy plan jego rozwoju. Obecnie najlepiej, gdyby takim rozjemcą, ale również i liderem był regulator, czyli Komisja Nadzoru Finansowego. Ten jednak się do tego nie pali.

Sporo emocji wzbudziła dyskusja o roli i przyszłości funduszy emerytalnych. Wielu uczestników spotkania, wobec stanu finansów publicznych, jest przekonana o rychłej nacjonalizacji OFE, co może być gwoździem do trumny dla polskiej giełdy. Według niektórych „optymistów", w grę wchodzi najpierw scenariusz kolejnego ścięcia dopływu środków do OFE, a następnie przejęcie przez ZUS środków należących do klientów powyżej 55, a nawet 50 lat. Według jednego ze scenariuszy, gdyby tak się stało, to jeszcze  tym roku OFE musiałby pozbyć się aktywów o wartości kilku, a nawet kilkunastu miliardów złotych. To mogłoby załamać indeksy giełdowe.

- Musicie bardziej walczyć o swoje, zaaktywizować się. Za mało robicie - apelował do branży OFE Sebastian Buczek, szef Quercus TFI.

Wojciech Nagel, szef Izby Gospodarczej Towarzystw Emerytalnych (pełni tę funkcję od listopada) poprosił o cierpliwość. Zdradził, że w najbliższych dniach ruszy wielka kampania informacyjna.

Na koniec nutka optymizmu. Konferencja była mocna merytorycznie, bogato reprezentowana przez najważniejszych ludzi rynku. Szkoda, że nie było na niej żadnego polityka. - Pozostaje mieć nadzieję, że politycy porzucą w końcu tematy zastępcze i usłyszą te „alarmujące" nasze głosy. To ostatni dzwonek, aby poprawić kondycję krajowej branży maklerskiej, potrzebnej polskiej gospodarce – mówił podczas licznych wieczornych dyskusji prezes jednego z domów maklerskich.