Troje chętnych na stanowisko szefa MFW

W nocy z piątku na sobotę czasu warszawskiego upływa termin zgłaszania kandydatur na stanowisko szefa Międzynarodowego Funduszu Walutowego

Ostatecznego wyboru dokona Rada MFW nie później niż 30 czerwca. W piątek po południu było troje chętnych na zajęcie miejsca po Dominique Strauss Kahnie, który opuścił to stanowisko w maju po skandalu obyczajowym w Nowym Jorku. Czeka go proces sądowy.

[srodtytul]Francuska na czele[/srodtytul]

Największe szanse ma minister finansów Francji Christine Lagarde, która zgromadziła aż 60 procent głosów (w tym Chin i Afryki, ale nie Indii). Za nią są popierany przez Amerykę Łacińską (ale bez Brazylii i Argentyny) prezes banku centralnego Meksyku Agustin Carstens i prezes banku centralnego Kazachstanu, Grigorij Marczenko wybrany przez Wspólnotę Niepodległych Państw. W ostatniej chwili wycofał się Trevor Manuel, minister planowania Republiki Południowej Afryki, kiedyś minister finansów.

[srodtytul]Konkurenci Lagarde prawie bez szans[/srodtytul]

Większość obserwatorów nie daje konkurentom pani Lagarde żadnych szans. Należy oczekiwać, że w ostatecznym rozdaniu kart otrzyma ona wsparcie także Stanów Zjednoczonych, czyli kolejne 17 proc. głosów. Na razie sekretarz skarbu USA Timothy Geithner wprawdzie nie ukrywa, że minister finansów Francji ma wszelkie kwalifikacje, ale z oficjalnym poparciem chce poczekać do głosowania w Radzie MFW. Jest oczywiste, że pani Lagarde otrzyma amerykański głos, ponieważ na mocy ustaleń między Waszyngtonem a Brukselą szefem MFW jest Europejczyk (najczęściej Francuz), a Bankiem Światowym kieruje Amerykanin.

Lagarde korzysta i z tego, że kraje rozwijające się nalegające na dopuszczenie ich do większych wpływów w MFW nie były w stanie ustalić wspólnej kandydatury. Ona sama w podróży dookoła świata, podczas której odwiedziła Chiny, Indie, Brazylię i Arabię Saudyjską oraz Egipt, starała się odwrócić uwagę od swojej europejskości,  podkreślała natomiast to, że jest kobietą, co w MFW będzie prawdziwą rewolucją. Oponenci kandydatury Francuzki zarzucają jej, że właściwie, mimo doskonałego wykształcenia, perfekcyjnej znajomości angielskiego, niczym specjalnym się nie zasłużyła w świecie finansów i tylko realizowała politykę szefa, prezydenta Francji Nicolasa Sarkozy’ego.

Nic bardziej mylnego. Lagarde znana jest jako doskonały negocjator, a podczas szczytów G7 i G20 wielokrotnie pełniła funkcję „szerpy”, osoby dopinającej szczegóły najważniejszych umów gospodarczych.

Nie bez znaczenia jest jej zaangażowanie w rozwiązanie kryzysu greckiego. – Pani Lagarde nie ma sobie równych. Przez polityków jest oceniana jako jedyna osoba, która będzie w stanie zapanować nad chaosem w strefie euro i nie dopuścić do tego, aby dzisiejsze zamieszanie w kilku krajach zmieniło się w kryzys eurolandu – mówił w piątek w BBC Domenico Lombardi, który kiedyś zasiadał w radzie funduszu.

[srodtytul]Wyrok po wyborach[/srodtytul]

W funduszowej karierze Lagarde jest jednak w stanie przeszkodzić sprawa z 2007 r., kiedy nadzorowała wypłacenie biznesmenowi Bernardowi Tapie 385 mln euro odszkodowania. Zrobiła to na polecenie prezydenta, potem została oskarżona o nadużycie władzy. Sąd, który bada tę sprawę, w piątek po raz kolejny odłożył ogłoszenie wyroku.

[[email protected]][/mail]