W ramach prezentowanych sprawozdań finansowych banki, jak i inne instytucje finansowe mają obowiązek ujawniania informacji na temat narażenia na ryzyko rynkowe i płynności oraz zarządzania tymi ryzykami. Obowiązek ten wynika z wymagań Międzynarodowego Standardu Sprawozdawczości Finansowej 7 (MSSF 7). Naturalnie, poziom narażenia na ryzyko rynkowe i płynności, potencjalny wpływ na wynik, będzie się znacznie różnił w przypadku banków i innych instytucji finansowych, ale dobre ujawnienia w tych obszarach powinny pozwolić czytelnikowi sprawozdania na zrozumienie natury, wielkości wspomnianych rodzajów ryzyka i sposobów radzenia sobie z nim.
W świetle standardu MSSF 7 w ramach informacji jakościowych zarówno dla ryzyka rynkowego, jak i płynności instytucje finansowe powinny ujawnić takie elementy jak: stopień narażenia na ryzyko, sposób jego powstania, cele, politykę, procesy zarządzania ryzykiem, stosowane metody oceny ryzyka oraz wszelkie zmiany w powyższych aspektach w stosunku do poprzedniego okresu. W kontekście ryzyka rynkowego ważna jest również przejrzysta prezentacja podziału obszarów działalności na obszar handlowy i niehandlowy. W ramach informacji ilościowych instytucje finansowe powinny ujawnić skrócone dane na temat stopnia narażenia na ryzyko na dzień sprawozdawczy, przy czym zgodnie z wymaganiami ujawnione dane powinny być oparte na informacjach przekazywanych w raportowaniu wewnętrznym. Powszechną i dobrą praktyką jest prezentowanie, poza stanem na koniec okresu, również statystyk dla miar ryzyka w postaci wartości minimalnej, średniej oraz maksymalnej w okresie sprawozdawczym i/lub wykresów obrazujących poziomy miar w czasie. Zgodnie ze standardem MSSF 7 dane ilościowe w obszarze ryzyka rynkowego, które należy ujawnić, obejmują analizę wrażliwości dla każdego rodzaju ryzyka rynkowego, na które instytucja finansowa jest narażona na dzień sprawozdawczy (wraz założeniami dotyczącymi tej analizy) lub jeżeli instytucja finansowa stosuje metodę wartości zagrożonej (ang. Value at Risk) i wykorzystuje ją w celu zarządzania ryzykiem, to może ona skorzystać z tej miary. Warto zaznaczyć, że banki ujawniają na ogół zarówno wyniki prostych miar wrażliwości, np. wartość punktu bazowego, jak i miar portfelowych, np. VaR. Należy to uznać za dobrą praktykę, ponieważ każda z miar ma nieco inny walor poznawczy. Warto też wspomnieć, że w przypadku prezentacji wyników dla metody VaR standard MSSF 7 wymaga objaśnienia stosowanej metody oraz głównych parametrów i założeń. Jest to istotne dla odbiorcy informacji z perspektywy oceny, czy bank spełnia minimalne wymagania określone np. przez Komitet Bazylejski odnośnie do modelu VaR oraz ze względu na możliwości porównawcze z poziomami ryzyka w innych bankach.
Z kolei w zakresie ryzyka płynności standard MSSF 7 wymaga prezentacji analizy wymagalności zobowiązań finansowych pokazującej pozostałe umowne terminy wymagalności oraz opisu sposobu zarządzania przez instytucję finansową ryzykiem płynności. Ustalenie odpowiedniej liczby przedziałów czasowych w celach prezentacyjnych pozostaje w gestii danej instytucji. Warto wspomnieć, że zobowiązania finansowe płatne na żądanie, np. salda rachunków bieżących oraz oszczędnościowych, wykazuje się w najwcześniejszym przedziale czasowym. Salda te, poza depozytami terminowymi, stanowią znaczne źródło finansowania akcji kredytowej. Banki badają stabilność tych sald lub włączają je do badania stabilności całej bazy depozytowej i urealniają (znacznie wydłużają) ich terminy umowne w procesie zarządzania płynnością. Zatem, dokładniejszy obraz pozycji płynnościowej banku stanowi urealniona luka płynności. Banki coraz częściej prezentują w sprawozdaniach zarówno lukę kontraktową, jak i urealnioną, co należy uznać za dobrą praktykę. Niestety wciąż nie jest to praktyka powszechna.
