Prezydent Francji Emmanuel Macron z pewnością ma dużo pracy do wykonania. Sondaże mówią, że o ile na początku prezydentury pozytywnie go oceniało nawet 66 proc. Francuzów, o tyle w styczniu 2020 r. dobre zdanie o nim miało 25–40 proc., a negatywne 60–73 proc. Demonstracje ruchu „żółtych kamizelek", które sprowokował pod koniec 2018 r. swoimi planami podwyżek podatków paliwowych już co prawda mocno osłabły, ale w grudniu i styczniu przez Francję przetaczała się wielka fala strajków w proteście przeciwko planowanej reformie emerytalnej. Reforma ta przewiduje, że 42 istniejące systemy emerytalne zostaną połączone w jeden państwowy. Jej założenia wyglądają na pierwszy rzut na słuszne, ale w praktyce wywołują duże niezadowolenie wielu grup zawodowych, które czują się pokrzywdzone planowanymi zmianami. W ostatnich tygodniach można było więc zobaczyć, jak francuscy prawnicy demonstracyjnie rzucają swoimi togami (i są później siłą wyprowadzani z okupowanych budynków sądów przez policję), jak policjanci strzelają do protestujących strażaków, a elektrycy w proteście wyłączają prąd w całych dzielnicach. Strajki nie tylko tworzą obraz chaosu we Francji. Przyczyniły się one również do spadku PKB w czwartym kwartale o 0,1 proc. kw./kw. Jeśli pierwszy kwartał 2020 r. również będzie ujemny, to Francja wejdzie w techniczną recesję. Sytuacja nie wygląda więc dobrze. Czy jednak jest ona rzeczywiście tak zła, jak może się wydawać na pierwszy rzut oka?
