To będzie jak oglądanie schnącej farby – tak o zmniejszaniu sumy bilansowej Fedu mówiła w 2017 r. Janet Yellen, ówczesna szefowa amerykańskiego banku centralnego. Proces ten, określany mianem ilościowego zacieśnienia polityki pieniężnej (QT), miał przebiegać w zasadzie niepostrzeżenie, inaczej niż jego przeciwieństwo, czyli ilościowe łagodzenie polityki pieniężnej (QE), które sumę bilansową zwiększało i – w powszechnym odbiorze – było kluczowe dla koniunktury na rynkach finansowych. Szybko się okazało, że schnięcie farby może być bardzo emocjonujące. Pod pewnymi względami 2018 r., który upłynął pod znakiem QT, okazał się dla rynków finansowych najgorszy w historii. Analitycy z Deutsche Banku wyliczyli, że ujemną stopę zwrotu (w dolarach) przyniosło wówczas 90 proc. spośród 70 głównych klas aktywów, więcej niż w którymkolwiek roku od początku XX w. Na minusie były wszystkie z 30 uwzględnionych w tej analizie indeksów giełdowych, a amerykański S&P 500 tąpnął najbardziej od kryzysu finansowego sprzed dekady, która zapoczątkowała erę QE. Rozważania, czy to był faktycznie bezpośredni skutek normalizacji polityki pieniężnej przez Fed, można zostawić na boku. Inwestorzy tak tamte wydarzenia zapamiętali, a to oznacza, że ilościowe zacieśnianie polityki pieniężnej to dla wielu z nich synonim bessy. Tymczasem wiele wskazuje na to, że QT sprzed pięciu lat to igraszka w porównaniu z tym, o czym teraz myśli Fed.
