Przymusowy wykup (squeeze out) został uregulowany w ustawie o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych. Dokonywany jest on przez akcjonariusza (lub powiązanych ze sobą akcjonariuszy), którego liczba głosów w spółce osiągnęła lub przekroczyła 90 proc. Uprawnienie to przysługuje mu w terminie trzech miesięcy od osiągnięcia lub przekroczenia wspomnianego progu. Nie ma przy tym obowiązku podania powodów wykupu. Najczęściej jest nim chęć rezygnacji ze statusu spółki publicznej i zamiar wycofania papierów z obrotu na giełdzie. Ogłoszenie i przeprowadzenie przymusowego wykupu dokonuje się za pośrednictwem podmiotu prowadzącego działalność maklerską i następuje bez zgody akcjonariusza, do którego skierowane jest żądanie. Tym samym, po wystosowaniu odpowiedniej informacji do KDPW, papiery znajdujące się na rachunku inwestora zostają zablokowane. Ich przeniesienie dojdzie do skutku w dniu wykupu – za odpowiednim wynagrodzeniem dla akcjonariusza, obliczanym zgodnie z przepisami wspomnianej ustawy.
Przymusowy wykup obejmuje wszystkie akcje poza papierami należącymi do zgłaszających żądanie akcjonariuszy. Wyjątkiem, który jednocześnie stanowi środek obrony inwestorów, są akcje pracownicze, nabyte w drodze prywatyzacji, które, zgodnie z ustawą o komercjalizacji i prywatyzacji, nie mogą być przedmiotem obrotu przed upływem dwóch lat (trzech lat w przypadku członków zarządu spółki) od dnia zbycia przez Skarb Państwa pierwszych akcji na zasadach ogólnych. Powyższy zakaz stosuje się, z uwzględnieniem wspomnianych terminów, także do instytucji przymusowego wykupu.
