Zmiana administracji w USA raczej nie cieszy saudyjskich decydentów. Jest duże ryzyko, że ekipa Joe Bidena zacznie reset z Iranem, czyli najgorszym regionalnym wrogiem Arabii Saudyjskiej. Amerykańskie tajne służby mogą też opublikować raport poświęcony dokonanemu w 2018 r. makabrycznemu zabójstwu saudyjskiego emigracyjnego dziennikarza Dżamala Chaszukdżiego. Raport ten najprawdopodobniej będzie obciążał księcia Mohammeda bin Salmana, saudyjskiego następcę tronu, będącego faktycznym przywódcą królestwa. Biden w ostatnich latach dosyć krytycznie wypowiadał się o Saudyjczykach. W 2019 r. nazwał nawet Arabię Saudyjską „pariasem". Jego administracja już czasowo wstrzymała dostawy broni do Arabii Saudyjskiej i Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Być może to jednak tylko tymczasowy zgrzyt w relacjach. Oba kraje łączą przecież bardzo poważne interesy, a USA zwiększyły w ostatnich dniach swoją obecność wojskową w pustynnym królestwie. Saudyjczycy zainwestowali w relacje z USA przez ostatnie dziesięciolecia. Szeroka rzeka dolarów popłynęła na lobbing wśród amerykańskich polityków. Rijad jest też jednym z największych odbiorców amerykańskiego uzbrojenia, trudno się więc spodziewać, by wstrzymanie sprzedaży mu broni było długotrwałe. – Jestem optymistą. Arabia Saudyjska zbudowała solidne historyczne relacje i pracowała z różnymi administracjami. Będziemy też pracować z prezydentem Bidenem – stwierdził książę Faisal bin Farhan Al Saud, saudyjski minister spraw zagranicznych.
Saudyjczyków niewątpliwie mogą cieszyć dwa aspekty polityki administracji Bidena: jej program stymulowania gospodarki amerykańskiej oraz zaostrzanie regulacji dla branży naftowej. Jeżeli ekipa Bidena uderzy w amerykańskich producentów ropy ze złóż łupkowych, Saudyjczycy, Rosjanie oraz inni producenci z grupy OPEC+ będą się z tego bardzo cieszyć. Nic tak bowiem nie raduje, jak problemy u konkurencji, które zbiegają się z ożywieniem na rynku.
Gra o udziały w rynku
Na pewno Saudyjczyków cieszy to, że cena ropy gatunku WTI przekroczyła w styczniu 50 USD za baryłkę. Wróciła więc na poziom z lutego 2020 r. Od końca kwietnia wzrosła ona o 165 proc. (W marcu 2020 r. była nawet ujemna, co oznaczało, że sprzedający chcieli dopłacać, byle tylko się jej pozbyć). Popyt na surowiec odbijał się już po pierwszej fali lockdownów na świecie. Gdy nadeszła druga fala pandemii, ceny były podtrzymywane przez nadzieje związane ze szczepionkami na Covid-19 oraz ze stymulacją gospodarczą w USA. Państwa grupy OPEC+ (czyli kraje z Organizacji Państw Eksportujących Ropę Naftową wraz z państwami sprzymierzonym, takimi jak Rosja) trzymały się ograniczeń w produkcji. Nie było jednak pewne, jak długo będą się do nich stosować. Część krajów chciała podwyższyć limity, by odzyskać pozycję na rynku.
To jednak Arabia Saudyjska podjęła kluczową decyzję. Ogłosiła, że w lutym i w marcu będzie wydobywać mniej ropy – o 1 mln baryłek dziennie. (W grudniu 2020 r. produkowała 9 mln baryłek dziennie, gdy jej moce wydobywcze pozwalały na produkcję 11,5 mln baryłek dziennie). Saudyjczycy poszli na rękę innym krajom. Zgodzili się, by Rosja zwiększyła produkcję w lutym o 65 tys. baryłek dziennie i w marcu o kolejne 65 tys. Rosja należała wcześniej do głównych oponentów przedłużania obowiązywania obecnych limitów produkcyjnych. Pozwalając jej na stosunkowo niewielką zwyżkę wydobycia, Saudyjczycy uniknęli paraliżu OPEC+.
