Podobnie rzecz się ma z danymi z Chin. Tempo wzrostu jest zbyt dobre, by wywołać kolejną falę paniki, ale jednocześnie niezbyt słabe, by rozbudzić oczekiwania na potężne programy stymulacyjne. Nawet jeśli ścieżka stóp Fedu wyceniana obecnie przez rynek jest zbyt niska, to odsunięcie pierwszej podwyżki kosztu pieniądza sprawia, że wspomniane niedoszacowanie szybko nie zacznie napędzać aprecjacji dolara.
Niskie wyceny akcji stają się w takiej sytuacji głównym wyznacznikiem zachowania inwestorów – pomimo całej niepewności nie ma wiodącego indeksu giełd państw rozwiniętych, który nie wzrósłby w tym miesiącu o kilka procent. Nie wiadomo tylko, w jaki międzyrynkowy schemat te zwyżki wpisać. Jest tak głównie za sprawą wzrostu znaczenia euro jako waluty fundującej, który sprawił, że w poprzednich tygodniach wybuchy awersji do ryzyka osłabiały dolara (przynajmniej na poziomie indeksu dolarowego). Odbicia nie zamieniają się w trwalsze trendy na rynku surowców, gdyż zwyżkom średnich giełdowych towarzyszy spadek cen obligacji i umocnienie dolara.
W takim środowisku trudno oczekiwać, by drożała ropa czy miedź. Przecież silny dolar przez całe miesiące współodpowiadał za ich wyprzedaż. A bez rajdu towarów nie może być mowy o pełnoprawnym i mocnym odbiciu na rynkach ryzykownych aktywów.
