Dlaczego powstała taka konieczność ?
Skandale księgowe z początku wieku i udział w nich audytorów uwypukliły słabość dotychczasowych rozwiązań. Audytorzy wybierani do badania sprawozdań finansowych przez rady nadzorcze, z którymi mieli kontakt na ogół tylko raz do roku, poddali się pokusie maksymalizacji zysków. Wykorzystywali fakt wkroczenia do spółki na badanie do budowania relacji i wykorzystywania tych relacji do świadczenia coraz to szerszego wachlarza usług. W ogólnym rozrachunku badanie sprawozdania finansowego było tylko małą cząstką przychodów generowanych na danym kliencie. Trudno jest w takiej sytuacji zespołowi audytowemu obiektywnie wykonać zadanie, jeśli cała firma audytorska może stracić dużo więcej niż tylko przychody z audytu w przypadku niezadowolenia zarządu klienta z audytu. Dodatkowym problem okazał się szeroki wachlarz usług świadczonych przez firmę audytorską, który powodował, że zespół audytorów weryfikował rezultaty prac kolegów z innych działów firmy audytorskiej. W takim przypadku trudno mówić o obiektywizmie.
Komitety audytu powstały jako próba uregulowania sytuacji. Rolą komitetów audytu jest wspieranie rady nadzorczej w jej zadaniach poprzez monitorowanie procesu sprawozdawczości finansowej, monitorowanie systemu kontroli wewnętrznej, audytu wewnętrznego i zarządzania ryzykiem, monitorowanie wykonywania rewizji finansowej, monitorowanie niezależności audytora.
Może powstać pytanie dlaczego komitet audytu nie koncentruje się tylko na kwestiach związanych z rewizją finansową oraz niezależnością biegłego rewidenta? Czy komitet audytu wchodzi w rolę audytora zewnętrznego?
Zadania te wynikają z potrzeby zwiększenia wiarygodności informacji i jakości sprawozdania finansowego. Jak mają członkowie komitetu audytu monitorować pracę audytora zewnętrznego nie wiedząc jakie są problemy w procesie sprawozdawczości finansowej spółki? Jak mogą rozmawiać jak równy z równym z audytorem zewnętrznym, kiedy nie wiedzieli by jakie są podstawowe ryzyka w spółce i jak zarząd je monitoruje i mityguje?
