Pod koniec minionego miesiąca WIG20 znalazł się już niezbyt daleko od dolnego ograniczenia kanału trendu wzrostowego, w obrębie którego indeks ten przebywa od początku lipca (czy nawet od końca maja).
Stanowiące opór górne ograniczenie tego kanału przechodzi przez szczyty z początku sierpnia i początku listopada, obecnie znajduje się nieco powyżej poziomu 2800, a w styczniu znajdzie się powyżej 2900 pkt. Ponieważ początek stycznia „od zawsze” był dobrym terminem na szczyt półrocznej zwyżki, to owe nieco ponad 2900 można traktować jako potencjalną krótkoterminową nagrodę. Dolne ograniczenie tego kanału trendu przebywa obecnie dla nieco poniżej poziomu 2600.
Pytanie, czy rynek wykona jeszcze jedną rundę „straszenia” spadkiem poniżej 2600, symulując wybicie w dół z rysującej się na wykresie potencjalnej formacji głowy z ramionami, czy też powieli schemat z początku września i początku lipca, zwyżkując bez większych korekt aż do wyczerpania za miesiąc potencjału wzrostowego? W zależności od rozwoju wydarzeń raz bardziej prawdopodobna wydaje się jedna wersja, raz druga (w momencie, gdy piszę te słowa, skłaniam się do niewielkiego cofnięcia i rajdu św. Mikołaja do początku stycznia). Niezależnie od rozwoju wydarzeń w krótkim terminie, w każdym scenariuszu po kończącym rok window dressing następuje spadek cen akcji i wzrost kursu dolara spowodowany nawrotem kryzysu strefy euro.
Historyczne analogie do kryzysu emerging markets z lat 1997–1998 sugerują, że I kw. 2011 powinien być odpowiednikiem okresu lipiec–październik 1998, czyli czasu bankructwa Rosji i upadku funduszu LTCM. Jeśli ta analogia nadal zachowywać będzie swoją wartość (a od pół roku spisuje się przyzwoicie), to optymalną strategią okaże się wykorzystanie ewentualnego kończącego rok rajdu św. Mikołaja do zamiany długich pozycji na rynku akcji na długie pozycje w amerykańskich obligacjach skarbowych, które powinny okazać się, razem z amerykańską walutą, optymalną lokatą na I kw.
Należy pamiętać, że rok 2011 jest trzecim rokiem czteroletniego cyklu prezydenckiego w USA, co oznacza, że szanse na to, że jako całość będzie słaby dla akcji, są niewielkie. Od 76 lat strategia polegająca na inwestowaniu w akcje wchodzące w skład S&P 500 pod koniec III kw. drugiego roku po wyborach prezydenckich w USA i sprzedawaniu ich pięć kwartałów później pod koniec trzeciego roku cyklu prezydenckiego nigdy nie przyniosła straty (najmniejszy zysk wyniósł +1,8 proc., mediana zysków +31,9 proc.). Zgodnie z tą strategią akcje w USA należało kupić dwa miesiące temu. Jeśli opisana reguła nie zawiedzie, pod koniec 2011 roku S&P 500 będzie miał wyższą wartość.
