| Zarząd Domu Maklerskiego IDM S.A. (dalej: DM IDMSA) niniejszym przekazuje do publicznej wiadomości, że w dniu 5 lipca 2013 r. otrzymał postanowienie wydane przez Sąd Okręgowy w Krakowie, Wydział IX Gospodarczy, oddalające po ponownym rozpoznaniu wniosek Joanny Marszałek o zabezpieczenie powództwa o uchylenie, ewentualnie stwierdzenie nieważności, uchwały nr 4 Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy DM IDMSA z dnia 18 września 2012 r., poprzez: a) wstrzymanie procedury rejestracji podwyższenia kapitału zakładowego DM IDMSA w drodze emisji akcji serii K, w szczególności poprzez nakazanie zaniechania złożenia do Krajowego Rejestru Sądowego wniosku o podwyższenia kapitału zakładowego w drodze emisji akcji serii K, b) nakazanie DM IDMSA zaniechania wydania dokumentów akcji serii K, c) wstrzymanie procedury dematerializacji akcji serii K DM IDMSA, w szczególności poprzez nakazanie zaniechania złożenia do Krajowego Depozytu Papieru Wartościowych S.A. wniosku o dematerializację akcje serii K, d) wstrzymanie procedury wprowadzania akcji serii K DM IDMSA do obrotu na rynku regulowanym lub zorganizowanym w szczególności poprzez zaniechania złożenia wniosku do Giełdy Papierów Wartościowych w Warszawie S.A. o wprowadzenie akcji serii K do obrotu na rynku regulowanym lub zorganizowanym Jak zauważył Sąd w uzasadnieniu postanowienia "Na wstępie rozważań co do zasadności wniosku powódki o zabezpieczenie roszczeń należy zauważyć, iż powódka w pozwie zgłosiła roszczenia, niezależne od siebie, o wykluczających się podstawach faktycznych i prawnych. Bowiem domagając się uchylenia uchwały nr 4 NWZW z dnia 18 września 2012 r., jednocześnie zgłosiła ewentualne żądanie stwierdzenia nieważności uchwały nr 4 NWZW z dnia 18 września 2012 r. Okoliczności te posiadają znaczenie o tyle, że procesowa kumulacja obu roszczeń dowodzi niekonsekwencji powódki, która z jednej strony uważa, że jakkolwiek uchwała jest ważna, jednak niezbędne jest jej wyeliminowanie z prawnego obrotu w drodze uchylenia, by następnie twierdzić, iż z przyczyn ustawowo doniosłych akt w postaci uchwały jest nieważny. Gdy strona dowodzi uchylenia uchwały, to twierdzi, że co prawa akt w postaci uchwały jest nieważny, lecz niezbędne jest jego uchylenie. (…) Mamy w tym przypadku do czynienia z konkurencyjnością twierdzeń faktycznych powódki w sytuacji, w której celem postępowania sądowego jest wyeliminowanie konfliktu między stronami przez wydanie orzeczenia, a nie wyeliminowanie samej wątpliwości powódki". Odnosząc się do zarzutów mających uprawdopodobnić, iż uchwała nr 4 jest nieważna, związanych z rzekomą wadliwością opinii zarządu DM IDMSA dotyczącą wyłączenia prawa poboru oraz z naruszeniem wynikającej z art. 20 k.s.h. zasady równego traktowania akcjonariuszy, Sąd stwierdził, że nie są one trafne. "Jedyny wymóg, jaki stawia ustawa [odnośnie formy opinii zarządu w sprawie wyłączenia prawa poboru] dotyczy formy pisemnej. Za zbyt daleko idącą interpretację należy uznać wysuwanie z treści art. 433 § 2 i art. 19 ksh, że opinia ta ma być podpisana przez wszystkich członków zarządu (…). Art. 19 ksh stanowi, że złożenie podpisów przez wszystkich członków zarządu pod dokumentem wystawionym przez spółkę jest wymagane tylko w przypadku, gdy ustawa tak stanowi. Skoro więc przepis art. 433 § 2 mówi jedynie o formie pisemnej, nie należy tego zapisu interpretować rozszerzająco, właśnie przez pryzmat art. 19 ksh, który również nie może być interpretowany w sposób rozszerzający, ponieważ ma na celu usunięcie potrzeby składania podpisów przez wszystkich członków zarządu, gdy ustawa nie wprowadza wyra¼nie takiego wymogu. (…) opinia zarządu uzasadniająca powody pozbawienia prawa poboru oraz proponowaną cenę emisyjną bąd¼ sposób jej ustalenia należy do czynności wewnętrznych spółki, bowiem stanowi czynność dokonaną pomiędzy zarządem a Walnym Zgromadzeniem". Sąd stwierdził także, że Powódka nieuprawdopodobniła naruszeniem art. 20 k.s.h., ponieważ "nakaz równego traktowania nie ma (…) charakteru bezwzględnego i możliwe jest nierówne traktowanie wspólników w takich samych okolicznościach, gdy jest to obiektywnie uzasadnione i powinno być oceniane z punktu widzenia interesów spółki. Interpretacja przepisu art. 20 ksh dokonana przez powódkę prowadzi do zrównania statusu spółki akcyjnej ze spółkami osobowymi. (…) w spółce akcyjnej, nie można zrównywać sytuacji akcjonariusza, który ma 1.119 akcji stanowiących ok. 0,000512 udziału w kapitale zakładowym (jak np. powódka), z akcjonariuszami dysponującymi np. 50.000.000 akcji. Ich pozycje w spółce są całkiem różne." Z brakiem zrozumienia ze strony Sądu spotkały się również argumenty Powódki mające świadczyć o tym, że uchwała nr 4 została podjęta w okolicznościach spełniających przesłanki konieczne do jej uchylenia. Sąd zauważył, że zarzut naruszenia statutu nie ma podstaw faktycznych: "Powódka podniosła, iż wbrew § 27 ust. 3 statutu spółki Rada Nadzorcza nie zaopiniowała planów emisji akcji serii K, które mają zostać wyemitowane na podstawie uchwały nr 4 NWZA. Rada Nadzorcza w dniu 4 września 2012 r. podjęła stosowną uchwałę, co czyni zarzut powódki bezzasadnym." Polemizując z tezą o pokrzywdzeniu akcjonariusza, Sąd stwierdził: "Przyjmuje się, że uchwała zgromadzenia wspólników podjęta w celu lub z zamiarem pokrzywdzenia wspólnika z reguły narusza obowiązującą w społeczeństwie normę moralną przejawiającą się obowiązkiem przyzwoitego zachowania się. Jednakże nie sposób przyjąć, by kwestionowana uchwała naruszała dobre obyczaje w inny sposób, niż poprzez pokrzywdzenie wspólnika, co zdaniem Sądu nie miało miejsca. Powszechnie przyjmuje się, że pokrzywdzenie wspólnika ma miejsce wtedy, gdy w wyniku uchwał jego pozycja w spółce zmniejsza się (…). Przedmiotowa uchwała wyłączyła w całości prawo poboru dotychczas akcjonariuszy w stosunku do obligacji zamiennych i akcji serii K, bo wynika to z treści art. 23 ustawy z 19 czerwca 1995 r. o obligacjach zgodnie z którym, jeżeli akcjonariuszom służy prawo poboru do objęcia akcjo nowych, uchwała emisji obligacji zamiennych lub obligacji z prawem pierwszeństwa powinna to prawo wyłączyć, z zachowaniem odrębnych przepisów, w zakresie niezbędnym do wykonywania uprawnień akcjonariuszy. I tak się też stało. (…)" Sąd nie uznał także zarzutu dotyczącego naruszenia dobrych obyczajów poprzez zwołanie Walnego Zgromadzenia na godzinę 8:00 w dniu roboczym, ponieważ "Po pierwsze, jak wynika z listy obecności w obradach zgromadzenia uczestniczyło od 101 do 92 akcjonariuszy i stanowiło to jedną z największych frekwencji w historii zgromadzeń spółki. Po drugie nie jest możliwe przy takiej liczbie akcjonariuszy w sposób »bezkolizyjny dla wszystkich«. Zwołanie zgromadzenia z pewnym wyprzedzeniem czasowym umożliwia akcjonariuszom wygospodarowanie zapasu czasu celem wzięcia udziału w zgromadzeniu. Ponadto zarząd zwołał Walne Zgromadzenie w miejscowości będącej siedzibą spółki, posiadającej połączenia komunikacyjne z większością kraju, w tym w szczególności z Warszawą, skąd pochodzi powódka. Wyznaczenie zgromadzenia na godziną pó¼niejszą niż godz. 8.00 naraziłoby z kolei zarząd na zarzut iż zakończenie obrad i głosowanie nad najważniejszymi uchwałami mogłoby mieć miejsce już po godzinie ostatnich pociągów do miejsca zamieszkania. (…) Z pewnością nie można zarzucać w tym względzie naruszenia postanowienia I.3 Dobrych Praktyk Spółek Notowanych na GPW zgodnie z którym spółka powinna dołożyć starań, aby odwołanie walnego zgromadzenia lub zmiana jego terminu nie umożliwiły lub nie ograniczyły akcjonariuszowi prawa uczestnictwa w walnym zgromadzeniu, a co podnosi powódka." Sąd jako "nieporozumienie" określił zarzut uchwalania przerw w obradach zamiast wyznaczania nowego terminu komentując, iż "nie uchwalenie przerwy wydłużyłoby jedynie okres, kiedy uchwała o tej samej treści została by podjęta." Jako pozbawiony podstaw faktycznych został przez Sąd uznany zarzut braku upublicznienia informacji dotyczących parametrów emisji obligacji zamiennych podnosząc, że zarząd DM IDMSA podał te dane do publicznej wiadomości w raporcie 40/2012, który został opublikowany przez rozpoczęciem obrad Walnego Zgromadzenia. W konsekwencji wydania przez Sąd Okręgowy w Krakowie streszczonego powyżej postanowienia, na dzień dzisiejszy w sprawie z powództwa Joanny Marszałek o uchylenia lub stwierdzenia nieważności uchwały nr 4 Walnego Zgromadzenia DM IDMSA z 18 września 2012 r. funkcjonuje jeden wniosek o zabezpieczenie roszczeń. Jest to wniosek, na podstawie którego Sąd Okręgowy w Krakowie wydał postanowienie, o którym DM IDMSA informował raportem bieżącym nr 82/2012 z dnia 15 listopada 2012 r., które to postanowienie zostało uchylone decyzją Sądu Apelacyjnego w Krakowie i przekazane do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Krakowie, o czym DM IDMSA informował raportem bieżącym nr 6/2013 z dnia 12 lutego 2013 r. . We wniosku tym Powódka, wskazując inne sposoby zabezpieczenia powództwa, podnosi te same zarzuty, do których Sąd Okręgowy w Krakowie odniósł się w streszczonym w treści niniejszego raportu postanowienia . Według wiedzy DM IDMSA, wniosek ten rozpoznawany jest przez Sąd Okręgowy w Krakowie działający w takim samym składzie, jak Sąd, który wydał postanowienie powyżej streszczone. | |
