Unia rynków kapitałowych jest faktycznie potrzebna?
Rynki kapitałowe w Europie, szczególnie kontynentalnej, są istotnie mniejszym źródłem finansowania przedsiębiorstw, a tym samym wzrostu gospodarczego. W zakresie innowacji technologicznych zapewne ten udział jest większy, głównie z uwagi na większą awersję do ryzyka przy finansowaniu w sektorze bankowym, natomiast udział publicznego rynku kapitałowego – zarówno akcji jak i obligacji – jest zbyt niski. Przyczyn tego jest kilka – zarówno historyczna siła sektora bankowego w porównaniu z rynkowymi (w znaczeniu rynku kapitałowego, nie zachowań „antyrynkowych”) modelami anglosaskimi, jak również nadmiar regulacji dotyczących emitentów na rynku publicznym. Koszty (nie tylko wymierne finansowo, ale organizacyjnie) statusu emitenta publicznego są bardzo duże, zbyt duże dla zapewnienia napływu małych i średnich firm. Rynek kapitałowy z uwagi na gorset regulacji – wprowadzonych zasadniczo w słusznym celu – ochrony porządku i inwestorów, jest jednak zbyt wymagający dla przyciągnięcia nowych firm. Pozyskiwanie finansowania na rynku kapitałowym jest zbyt drogie – i mam tu na myśli koszty usług kancelarii prawniczych, doradców i konsultantów, ale także profesjonalnego działania w obszarze polityki informacyjnej. Nie bez znaczenia jest sytuacja na rynku usług audytorskich, w tym przypadków, kiedy audytorzy nie stanęli na wysokości zadania, zapewniając niezależny i profesjonalny przegląd sytuacji finansowej – na co liczą uczestnicy rynku. Apel o unifikację rynków kapitałowych w UE jest zasadniczo słuszny – o ile będzie prowadził wreszcie do zmniejszenia liczby i uproszczenia regulacji – a co do tego można mieć uzasadnione wątpliwości.
