Drabina nie może być za krótka

Menedżer umie się wspiąć po drabinie, ale umiejętność lidera polega na przystawieniu drabiny do właściwej ściany

To już koniec naszego kilkutygodniowego programu coachingowego z Aleksem. Różniącego się od innych, bo telefonicznego. Mój klient mówi:

- Jestem bardzo zadowolony.

- Widzę.

- Co pan widzi? Cały czas pracowaliśmy przez telefon.

- Dostrzegamy więcej, gdy zwracamy uwagę na głos.

- To prawda. Ostatnio w firmie zaczynaliśmy zmieniać nasze "conference call" na "wideo conference". Miał być postęp, jest regres. Kiedy wszystko odbywało się tylko przez telefon, mogłem się wygłupiać, kłaść głowę na stół, ziewać ostentacyjnie, drapać się nawet tam, gdzie nie wypada, na migi przekazywać instrukcje asystentce w trakcie konferencji... A teraz przed kamerą muszę być sztywny. A to mnie krępuje. Już nie jestem sobą. Robię się coraz mniej kreatywny...

- Trudno jest mi sobie wyobrazić, że dzisiaj nie potrafi pan być sobą.

- Prawda. Na ostatniej wideokonferencji zniknąłem z ekranu. I zrobiłem prezentację na temat dystansowania się do biegu wydarzeń.

- Proszę mi opowiedzieć.

- Z przyjemnością. Przypomniałem sobie o tym, co pan powiedział, że rola lidera polega na reżyserowaniu scenariusza, a nie wspinaniu się po drabinie. Przed kamerą ustawiłem mały teatrzyk. Wziąłem dużą książkę, słownik i linijkę.

- Książka jako ściana, linijka jako drabina.

- Dokładnie. I mówiłem, że menedżer umie się wspiąć po drabinie, ale umiejętność lidera polega na przystawieniu drabiny do właściwej ściany.

- Ściana to metafora wyzwania.

- Zna pan to porównanie. Mówiłem: pierwsza reguła, to dobry grunt. I pokazałem, jak linijka może się ześlizgnąć na stół.

- Druga reguła?

- Drabina nie może być za krótka. Można dojść do końca drabiny i spotkać się na górze ze ścianą. Wtedy trzeba zachować spokój. Zejść z drabiny i dołączyć kolejną do pierwszej. Tu wziąłem drugą linijkę i złączyłem je ręką.

- Czasami trzeba umieć też zejść z drabiny.

- Teraz trzecia reguła. Tu odwróciłem książkę z pozycji pionowej na poziomą. Ściana była mniejsza. Linijka symbolizująca drabinę wychodziła z drugiej strony książki (ściany). Dwoma palcami pokazywałem, jak człowiek się wspina po drabinie, osiąga szczyt ściany, ale nadal chodzi po tej drabinie. Aż jego waga przewraca drabinę i wspinający się spada po drugiej stronie.

- Jak podsumować tę regułę?

- Drabina, drobina!

- Super. Każde wyzwanie wydaje się nam ogromne. Ale kiedy zdobywany szczyt, nie widzimy, jak jest mały w stosunku do tego, co potrafimy osiągnąć. Dokładamy jakieś zadanie do tego samego wyzwania, ale to mała gra w stosunku do wyzwania, z którym moglibyśmy się zmierzyć. Jeśli ktoś osiągnie szczyt, a po sukcesie jednak spadnie, to tylko znaczy, że jest stworzony do zmierzenia się z jeszcze większym szczytem.

- Po wideokonferencji dostałem telefon od innego prezesa z filii naszej grupy. Powiedział mi, że zrozumiał coś bardzo ważnego dla jego kariery. Marzy o tym, żeby otworzyć własne przedsiębiorstwo. Szukał długo firmy, którą mógłby kupić razem z funduszem, ale jeszcze się nie zdecydował. Coś go powstrzymywało. Nie lęk przed ryzykiem, ale to, że wszystko mu się wydawało małe w stosunku do spółki, którą dzisiaj kieruje.

- Znam także taki przypadek. Marzą o czymś własnym, ale nie może to być coś drobnego, nawet na początek.

- Czy po francusku "drabina" to "échelle", czyli "skala"?

- Słusznie.

- Wybierając drabinę, po której mamy się wspiąć, ograniczamy skalę naszych marzeń.

- Czas skończyć nasz program. Pan zaczyna trenować własnego trenera!

- Pan ma fascynujący zawód. Chciałbym zostać kiedyś coachem.

- Zmiana skali marzenia: eskalacja! Musimy wreszcie kiedyś się spotkać. Chcę panu wytłumaczyć, że coach to nie zawód, to filozofia życia.

RSQ Management