Podstawowe kryteria wyboru składników indeksu to m.in. szerokie zastosowanie w przemyśle, wolny obrót na otwartym rynku, duży stopień standaryzacji (dzięki czemu można uzyskać jednolite i reprezentatywne ceny). Wskaźnik uwzględnia jedynie surowce oraz towary o niskim stopniu przetworzenia. Nie obejmuje natomiast produktów wysoko przetworzonych. Wynika to z dwóch powodów: po pierwsze, ich ceny zawierają w sobie większy udział kosztów stałych produkcji, co sprawia, że mogą z opóźnieniem reagować na zmianę warunków ekonomicznych. Po drugie, podstawowe surowce mają wszechstronne zastosowanie w gospodarce, a przez to bardziej wpływają na ceny innych produktów.
Ceny przyjęte do obliczania indeksu futures pochodzą z amerykańskich giełd terminowych. W skład indeksu wchodzi 6 grup towarów, m.in. paliwa (ropa naftowa, olej opałowy, gaz ziemny), dobra wykorzystywane w przemyśle ("Industrials": miedź i bawełna), czy wstępnie przetworzone artykuły spożywcze ("Softs": kakao, kawa, sok pomarańczowy, cukier).
Skoro indeks cen terminowych CRB uznawany jest za najważniejszy wskaźnik cen towarów, to nie mogłoby się obyć bez instrumentów finansowych na ten indeks. Faktycznie, już od 1986 r. na giełdzie New York Futures Exchange notowane są kontrakty terminowe na wskaźnik CRB. Wartość jednego kontraktu to indeks pomnożony przez 500 USD.
Ceny spot
Obok wskaźnika cen terminowych, CRB publikuje także indeks cen spot (CRB Spot Index). Notowania spot dotyczą nie transakcji terminowych, lecz dostaw natychmiastowych. Część z takich transakcji odbywa się na giełdach towarowych, jednak szacuje się, że zdecydowana większość handlu dokonuje się na rynku prywatnym. Mimo to przyjmuje się, że ceny giełdowe dobrze odzwierciedlają także przeciętny poziom cen w transakcjach między prywatnymi kontrahentami.
