Koniunktura na warszawskim parkiecie dotarła do ciekawego punktu. Niebawem minie półtora roku od ustanowienia pierwszego dołka WIG na początku 2016 r. oraz rok od pojawienia się położonego nieco wyżej „wtórnego" dołka (6 lipca), wkrótce po referendum w sprawie brexitu. Już ostatnio 12-miesięczna stopa zwrotu z WIG przekroczyła 30 proc., a na początku lipca może przekroczyć 40 proc., o ile nie dojdzie do głębszej korekty. Przypominają się najlepsze lata warszawskiej giełdy, ale też pojawia się pytanie, czy skoro roczna dynamika jest tak pokaźna, to czy przypadkiem cykl giełdowy nie osiąga właśnie swoich maksimów. Wykres rocznej dynamiki pokazuje co prawda, że z wyśmienitą okazją do kupowania akcji raczej nie mamy do czynienia (bo te zdarzały się, gdy 12-miesięczna stopa zwrotu była ujemna), ale nie daje jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, czy to już koniec dobrych czasów dla inwestorów. Historycznie dynamika ta potrafiła przecież zawędrować jeszcze dużo wyżej lub utrzymywać się na relatywnie wysokich poziomach przez długi czas. Skoro o cyklu mowa, to powróćmy do opisywanego wielokrotnie cyklu ok. 40-miesięcznego (a precyzyjnie 42-miesięcznego – tyle według naszych obliczeń wynosi średnia odległość między głównymi dołkami na przestrzeni lat), zwanego też cyklem Josepha Kitchina, brytyjskiego statystyka, który podobne prawidłowości dostrzegł jeszcze w latach 20. ubiegłego wieku.
