Co rusz mamy do czynienia z szumem i szokami różnej maści: kryzys VIX, wojny handlowe, polityczny kryzys w Europie. Wprawdzie huśtawki nastrojów są gaszone w czasie do dwóch tygodni, a zatem daleko od spirali paniki z apogeum kryzysu finansowego, ale nie można oprzeć się wrażeniu, że za dużo tych niespodzianek albo przynajmniej pierwsze reakcje na wydarzenia są na tyle gwałtowne, że zmuszają do szukania dodatkowej przyczyny.
Solidne fundamenty globalnej gospodarki dla rynków finansowych mają swoje ukryte brzydkie oblicze. Świat nie wymaga już masywnego wsparcia banków centralnych, w efekcie nasila się strach przed skutkami wycofywania płynności. Redukcja sumy bilansowej Fed trwa, o końcu europejskiego QE mówi się coraz głośniej, a normalizację polityki rozważają kolejne banki centralne. Fakt, że globalna nadpłynność zacznie wysychać, już odbija się na zachowaniu cen aktywów. Szokowe korekty będą głębsze, gdyż determinacja inwestorów do ucieczki z pozycji będzie większa w obawie, że przy kurczącej się płynności nie znajdzie się wystarczająco dużo kapitału, by „podebrać dołek" i wymazać spadki. Sam proces odreagowania szoku też może stawać się coraz dłuższy i trudniejszy do całkowitej negacji. Stopniowo kończy się też podchodzenie do aktywów ryzykownych jako jednego wielkiego koszyka, gdzie finalnie wszystko będzie drożeć niezależnie od lokalnych zakłóceń.
